Heftig !

Hoi Allemaal,

inmiddels ben ik weer terug van mijn tripje naar mijn werk en woon plek voor door de week! en laat ik maar bij het begin beginnen en bereid je maar voor op een lang verhaal ;)

Gister ochtend werd ik om 7.30 uur in de ochtend opgehaald door Viet van de organisatie (een man) die met me mee zou gaan naar mijn project.
Eerst zo'n half uur in de taxi naar een groot bus station in Hanoi. Onderweg wou hij natuurlijk van alles over Nederland weten, en ook vertelde hij dingen over wat we onderweg tegen kwamen.
Na de taxi rit kwamen we aan op het bus station.. Heeeel druk en was blij dat ik niet alleen was! Daar heb ik Mai ontmoet, ze is 24 jaar en zal voor de komende 10 dagen op mijn project mijn vertaalster zijn, en gedurende die tijd helpt ze natuurlijk ook mee met het werk wat er te doen is.

toen begon de nogal lange bus rit in jawel de lokale bus !!.. en gelukkig kon ik zitten :) we waren nog aan het wachten in de bus voor vertrek toen er een man binnen kwam en aan mijn arm begon te trekken en mijn arm vast greep, en van alles tegen me zei (maarja dat begreep ik natuurlijk niet !!) Gelukkig sprak Viet de man meteen aan, en al vrij snel stopte het getrek aan mijn arm...gelukkig !! en tja heb maar niet gevraagd wat die man allemaal zei aangezien ik dacht dat ik het beter niet kon weten .
inmiddels weet ik wel hoe het er aan toe gaat in zo'n bus.. Wanneer de plekken bezet zijn zetten ze gewoon piep kleine plastic krukjes in gangpad waar je dan verplicht bent om op te gaan zitten. Doe je dit niet dan word je er persoonlijk op gezet door de man van de bus die ook langs komt voor de betaling van de busrit, of er word een hoop gewezen en geschreeuwd. Staan is dus niet de bedoeling...
Verder maakt de bus chauffeur er geloof ik een sport van om zo vaak mogelijk te toeteren.. Ik weet inmiddels dat iedereen toetert als je vind dat er iets in de weg rijd... maar moet zeggen dat de chauffeur spoken ziet, want hij heeft erg vaak getoeterd terwijl ik niks zag !!

Na de voor mijn gevoel nogal lange bus rit kwam het leukste onderdeel van mijn reis naar mijn project ! Voor het eerst achter op de scooter ! het kwam als een complete verrassing aangezien me alleen verteld was dat we met de taxi en bus zouden gaan... Maar erg vond ik het zeker niet.
dus daar ging ik dan achter op de 1 van de miljoenen scooters hier in Vietnam :) (aangezien de meeste mensen geen auto kunnen betalen hebben ze een scooter) inmiddels , tijdens de bus rit, was ook de omgeving veranderd van ontzettend druk, lawaai ect. naar rustig en landelijk! en dat beviel me ook wel.
De laatste paar kilometers via de scooter zijn echt prachtig, groene velden, water, wat huisjes alleen langs de weg en wat winkeltjes/kraampjes. Tegelijkertijd bedacht ik me ook dat het dus echt wel afgelegen lag !

En na de scooter rit was ik er dan echt... Mijn Project !
Aangezien ik om de tijd aankwam dat de rest pauze had, gingen we eerst naar de kamer waar we konden slapen. En slaapkamer voor 15 mensen :O (wel veel stapelbedden ect. maar het was best groot. En tja wat zal ik verder eens zeggen van de kamer.. Geen airco, alleen ventilator, bedden nog harder, het is er op zijn zachts gezegd niet schoon en er staan wat kasten (waarvan de deuren er half af liggen, De deuren om de kamer mee af te sluiten zijn ook wat anders dan gewend, er was een verwisselbare watertap voor drink water , er hangen wat lijnen dwars door de kamer voor je was en tot zo ver is dat de slaapkamer ! De badkamer is echter nog veel erger haha... Ten eerste nog viezer, de stortbak van de wc kun je inkijken ( maar dat doe je liever niet kan ik je vertellen ) en de wc is zo goed als bruin ofzo.. behalve de bril waar je op zit ! verder een wasbakje die nog net aan de muur hangt, 2 raampjes met een tralies, en een sproeier om te douchen die je niet op kan hangen en alleen ijskoud water uitkomt, (jeeeej ) en met heel veel geluk moet je je zelf douchen met regenwater (jippy!) Tja eigenlijk was ik al best in shock toen ik dit had gezien, Ergens weet je dat je niet veel moet verwachten, maar als je er echt bent en ziet komt het toch wel even hard aan. Al moet ik zeggen dat ik zeker weet dat dat wel went !

de ''keuken'' is in een gebouw ernaast.. tja ook dit is niet beter dan de slaapkamer en badkamer. Gelukkig hoef ik hier alleen mijn ontbijt klaar te maken (maar kan ook de spulletjes pakken en het gewoon mee nemen) en de afwas doen en dat was het wel.

Aangezien je voor de lunch en avondeten naar de grote keuken kan om hier je eten op te halen met een mega dienblad.. om hiermee vervolgens naar een andere ruimte te sjouwen en hier neer te zetten. Dan nog even naar je eigen keuken voor de kommetjes om uit te eten en de stokjes !
Je vult je kommetje met rijst en de rest van wat je wilt eten pak je ter plekke van het dienblad af om het meteen in je mond te stoppen... Dus borden ect. gebruiken ze niet met het eten ! Dit eten is echt Vietnamees en heb dus al dingen onder mijn neus gehad waarvan ik dacht : Wat is dat ?!!! maargoed aangezien je naast je rijst zo'n 5 schalen/bordjes hebt om de rest van af te pakken. Heb ik sommige dingen maar even voorbij laten gaan :)
Maarja dan nog de manier van eten !! die stokjes zijn nog niet echt mijn ding, en heb er nog geen vriendschap mee gesloten, want wat kunnen die dingen tegen werken zeg. Ze eten alles maar dan ook alles met die dingen, dus ik ben maar begonnen met het oppakken van iets groots. en dat kan al knap lastig zijn. Terwijl de rest naast me al aan hun 2de kommetje rijst zat en de schaal steeds leger en leger werd zat ik nog te heisteren met mijn soort van gebakken ei...
En hun maar lachen.... (zou ik ook doen hoor ! )
maar het is me uiteindelijk wel gelukt om ook mijn kommetje rijst leeg te krijgen (was allang koud, maar ach geen probleem) en na nu 4 maaltijden gegeten te hebben word ik er langzaam iets beter in, al moet ik zeggen dat het me nog niet makkelijk af gaat maar ben nog lang niet ingeburgerd in het met stokjes eten cultuur. En verbaas me over wat die Vietnamezen er allemaal mee kunnen( 1 rijst korrel oppakken enzo) en vooral de snelheid hiervan. Maargoed oefening baart kunst zeggen ze altijd dus we zullen zien.

Na het eten was het al tijd voor de zo gehete nap. De middag slaap. maarja ik ben hier nog niet aan gewend dus heb maar wat om me heen gestaard, wat geschreven en wat spelletjes gespeeld op mijn mobiel waar ik geen internet voor nodig had. gedurende zo'n 3uur....(pff veels te lang !)

daarna was het tijd voor de rondleiding over het terrein (ook mijn verstaalster was hier nog nooit eerder geweest) terwijl we liepen en liepen gingen mijn gedachten alle kanten op...
Het centre is kwa oppervlak best groot en vooral veeeel gebouwen, maar ook veel groen. er werd me even kort verteld door Viet (van de organisatie) wat er in elke ruimte gedaan werd. Ze hebben hier namelijk ook speciale ruimtes voor allerlei therapieën. en ook ruimtes waarin de kinderen die hoog niveau hebben , maar waarschijnlijk alleen moeite hebben met leren, Van alles maken (van nepbloemen tot kleedjes ect.) Verder komen er ook veel kinderen hier naar toe voor alleen therapie of dagopvang en wonen dus gewoon thuis. Het andere deel zijn de kinderen die hier wel wonen, Dit zijn dan ook de kinderen die het meeste zorg nodig hebben of de meeste gedragsproblemen die hier gedropt zijn door ouders.

de ruimtes zijn allemaal maar wat geïmproviseerd en ook niet bepaald schoon. Dus veel moet je je er ook niet bij voorstellen.

Daarna kwam er nog een grotere shock overheen.. (jaja het kan erger dan dit alles wat ik al verteld heb) De ontmoeting met de kinderen...
als eerste de kids in een rolstoel (dit zijn 3 kinderen en zijn er echt heeel slecht aan toe ) Ze zitten de hele dag op het zelfde plekje, krijgen af en toe wat te eten, en nog slechter amper wat te drinken terwijl ze in de hitte staan) zitten in rolstoelen van hout en metaal.. aangezien de kinderen ook beperkt zijn in hun bewegingen van wege de vergroeiingen zitten ze ook niet bepaald goed in hun stoelen. wat zorgt voor wondjes.
Verder worden ze de hele dag belaagt door vliegen, en kunnen ze hier niks tegen doen. De kids krijgen alleen aandacht wanneer het eten even letterlijk naar binnen word gepropt en wanneer ze hun 5 sec. onder de ''douche'' (lees.. bak met water) mogen. En hoeveel aandacht ze 's ochtend en 's avonds wanneer ze in en uit bed (lees rietjes matje op een metalen bed) gaan weet ik nog niet, aangezien ik dit nog niet mee gemaakt heb.
Al met al schoten de emoties door me heen..

Etenstijd voor de kinderen gaat er ook echt bizar aan toe.. Er is 1 plek op het terrein waar de kommetjes met eten worden gevuld, waarop er steeds groepen kinderen op af stormen, en kom mee grijpen of in de handen gedrukt krijgen... vervolgens lopen ze hiermee wat rond en ploffen ergens neer op de grond op bankje en zorgen ze dat ze zo snel en zo veel mogelijk binnen krijgen. (aangezien er weinig personeel rond loopt en toezicht is, jatten de kids het eten van elkaar, of slaan het uit de handen ect. Gaat het niet snel genoeg voor het personeel dan helpen ze een handje door de lepel af te pakken en het naar binnen te proppen. (of het kind op zo'n moment loopt, zit of staat maakt niet uit ) Ronduit bizar om te zien en in mijn ogen is er weinig goeds aan, de kinderen krijgen wat eten maar dat is het dan ook wel...

Verder zal ik tijd door brengen in de ''klas'' voor autistische kinderen. Dit is een ruimte waar de kinderen voor veel uren zitten en kunnen '''spelen''.
Echter zijn het heel veel kinderen in een kleine ruimte , en aangezien ze allemaal gedragsproblemen hebben gaat dit er ook even anders en niet bepaald goed aan toe. De kids kunnen de drukte en lawaai (en dus veel prikkels) allemaal niet aan waardoor ze 1 voor 1 compleet flippen, Oftewel nog harder schreeuwen, zichzelf bijten (tot bloedens toe) schoppen, slaan, en bonken tegen alles wat maar kan. Ook dit was heftig om te zien.... Het is de bedoeling dat de kinderen daar leuk kunnen spelen ect. maar daar in tegen is het een zooitje ongeregeld. Ze proberen te ontsnappen, en ja sommige weten hoe ze het hekje open kunnen krijgen, kleden zich uit en lopen naakt rond, schreeuwen, doen zichzelf en anderen pijn, vechten om speelgoed, krijgen schoonmaak middel te pakken wat gewoon voor het grijpen ligt, plassen in hun broek (en niet 1 kind heeft een luier, aangezien dit te duur is) dus dan word de broek ff snel uitgetrokken, daarna gezocht naar een nieuwe, die vervolgens gewoon aangetrokken word zonder ook maar iets schoon ta maken... En dit alles en meer gebeurt op 1 moment !! met toezicht van 2 leraressen...
De aanpak van een kind dat uit zijn dak gaat : Je drukt het kind tegen de grond, gaat er op zitten, schreeuw er tegen en blijft net zo lang in gevecht met het kind tot het weer rustig is (en dat kan lang duren op deze manier, aangezien hoe meer prikkels hoe erger het word ) En ik vrees dat ik hier weinig mee kan aangezien ze niet beter weten, veel gedrag niet meer af te leren is en ze weinig mogelijkheden hebben tot kleinere groepen of wat dan ook...
Ik probeerde wat wat kindjes te spelen.. maar moest ondertussen armen, benen en rondvliegend speelgoed ontwijken.. En dat is niet makkelijk.

Al met al heb ik een hoop om te verwerken, en ga ik heel hard na denken wat ik voor deze kids in deze omstandigheden kan doen.
Weet op dit moment ook nog niet zo goed waar ik moet beginnen en vliegen mijn emoties hier over alle kanten op..

Ondanks alles heb ik gelukkig ook een hoop kinderen kunnen knuffelen ect. wat me dan wel weer goed doet :)

Ik had me van te voren een voorstelling gemaakt, maar als je er bent blijkt dat je je hier echt niet op had kunnen voorbereiden en dat het nu een kwestie van verwerken is en na denken wat je er wel mee kunt, al zijn het maar kleine dingen.

Verder wat ik ook nog eens op mijn bordje kreeg is dat ik daar zo'n 4 weken alleen zou moeten verblijven.. Aangezien de 2vrijwilligers die er waren vandaag naar huis gingen.. Pfff het enige wat ik dacht is ik ga hier niet alleen blijven !! vind het idee al dood eng, en niemand daar spreekt daar engels, heb volgende week nog mijn vertaalster bij me en daarna zou ik alleen zijn. Vond dat idee vreselijk, dat het daar op zijn zachts gezegd basic is kan ik aan wennen, maar daar snachts en overdag alleen zijn zonder ook maar met iemand te kunnen praten. En ook alleen internet te hebben in een cafeetje en flink stuk lopen verderop, dus door de week ook weinig contact kan hebben met wie dan ook.. Nee daar ga ik niet aan beginnen. en zag dus al mijn hele project in deugen vallen en voelde me flink verdrietig..
Het zat me niet lekker en toen Viet vroeg of ik goed geslapen had, heb ik het er dan ook maar uitgegooid dat ik het niet zag zitten. En uitgelegd dat ik aan mijn verblijf ect. best kan wennen maar dat ik daar niet alleen wou zijn. Gelukkig begreep hij me, en gaat nu regelen dat ook de andere weken een lokale vrijwilliger bij me zal zijn die ook Engels kan.
pfff.. dat was wel even een opluchting. al moet ik nog wel steeds verwerken wat ik allemaal gezien heb. En ik heb nu nog niet eens alles verteld...

Maar laat het hier even bij ! Maandag ochtend om half 6 reis ik weer af naar mijn project en zal vrijdag middag weer terug komen naar Hanoi..

oja.. ik heb ook al een spin gezien daar ! (en ja hij was groot !!!)
indicatie : Groter dan een hand.. in de keuken.. en ik vrees dat dit niet de 1ste en laatste zal zijn haha..

Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog, Erg leuk om te lezen en doet me goed ! :) :)

zoveel te vertellen maar ik ga er een einde aanmaken, heb mijn verhaal dit keer niet na gelezen dus sorry voor de evt. spelfouten ;)

Byebye allemaal, en tot de volgende blog hier vanuit Vietnam !