Rolstoel bekijken in Thuy An.. opnieuw in shock..

Hoi lieve allemaal,

inmiddels ben ik terug van mijn bezoek aan thuy an, om de rolstoel te bekijken en het geld te brengen...
En ik heb ontzettend dubbelde gevoelens over vandaag, En helaas kan ik zeggen dat ik niet compleet happy ben met alles, maar laat ik bij het begin beginnen...

Vanmorgen begon dan de trip naar thuy an, Samen met Tania (mijn schat van een huisgenootje) en Viet en Duong van de organisatie..
Met gemengde gevoelens legde ik de trip van weer zo'n 2.5 uur af. En kon alleen maar hopen dat de stoel was wat ik graag wou. Ook was het raar om de zelfde weg weer af te leggen aan het eind van mijn verblijf hier, die ik ook aan het begin van mijn verblijf gemaakt heb.
van de reis er naar toe heb ik genoten, en vooral veel terug gedacht aan alle weken hier.
Eenmaal aangekomen in het centrum, moesten we even naar de administratie, Tania zag al een lege en nieuwe stoel staan en vroeg aan mij of dat de stoel was.. Ik antwoorde met dat ik het niet wist, maar dat die stoel wel erg klein leek, dus dat ik dacht van niet.
Maar nog geen 4 min later werd me verteld dat dat de stoel was..
Meteen kwamen er bij mij grote twijfels en echt blij was ik niet, en liep dan ook met gemengde gevoelens met de stoel richting de jongen..

Ondertussen genoot ik dan wel weer van de kinderen die naar ons toe gevolgen kwamen, en was het leuk om vele lieve gezichtjes toch nog even terug te zien.

Toen we aankwamen op de plek waar de jongen zo goed als altijd zat, was die echter nergens te bekennen, maar na zo'n 5 min. kwam iemand van het personeel aan lopen met hem in zijn oude rolstoel. En mijn hart brak opnieuw bij het zien van zijn toestand en conditie..
Ze tilden hem meteen op om hem in zijn nieuwe stoel te zetten.. maar wat ik al lang zag is dat de stoel veels te klein was, dus na een aantal keer proberen zette ze hem weer terug in zijn oude..
Op dat moment voelde ik een hoop verdriet en boosheid, de organisatie had me verteld dat ik me niet druk hoefde te maken, want er was een arts die de stoel geadviseerd had.. en blablabla... Ergens geloof ik dit verhaal compleet niet meer, Want hoe kan de stoel dan te klein zijn ?

De stoel heeft op de zitting stukken die je kunt verstellen. (om het zit oppervlak te vergroten en te verkleinen..) Na zo'n 10 minuten gekeken te hebben naar Viet en Duong die in discussie waren met het personeel.. werd me verteld dat ze in de middag (op dat moment was het rond 11 uur) het probleem zouden oplossen en de stoel zouden verstellen. En dat ik 2 opties had.
Nummer 1 : Weg gaan, en Viet die zou daar volgende week weer heen gaan om te kijken of het was opgelost...
Nummer 2 : wachten net zo lang tot ze het hadden gefixt..

Na optie nummer 1 zei ik al meteen dat ik het echt met eigen ogen wou zien, ik vertrouw het personeel daar voor geen meter.. dus eerst zien, dan geloven!
Ook Tania stond erop om te wachten. Aangezien Viet en Duong ook nog een ander centrum in de buurt moesten bezoeken (om luiers en ballen te brengen) besloten we daar eerst heen te gaan en dan terug te komen.

Echter toen we weg liepen kwam er een dokter aan met een moersleutel in zijn hand, Dat was mooi! ze gingen het ''meteen'' oplossen.
ze verschoven de steunen om meer ruimte te creëren.

Ik legde uit dat ik het midden stuk aan de voorkant van de zitting eruit wou hebben. Normaal heb je 1 been aan iedere kant van het blok. Maar deze jongen kan zijn benen niet van elkaar af bewegen en zit dus met 2 benen aan 1 kant gepropt. Dit leek mij alles behalve prettig, dus ik legde Duong uit wat ik met die steun wou en waarom. Ze probeerde het uit te leggen aan het personeel wat er was. Maar luisteren ho maar.. Ze zeiden dat het moest blijven zitten om hem in de stoel te houden. Ik legde uit dat dit waarschijnlijk helemaal niet nodig was, aangezien hij nu een tafelblad en een ''riem'' had, en aangezien de jongen weinig beweegt met zijn lichaam wou ik eerst zien hoe het was zonder die steun.
Helaas viel er geen land met dat personeel te bezeilen, na een aantal keer proberen om mijn mening duidelijk te maken besloot ik me er maar bij neer te leggen.
Ik kan boos worden en mijn zin doordrammen, in de hoop dat ze het weg halen. Maar zodra ik uit het zicht ben zullen ze het toch weer terug plaatsen. Dus wat zou dat voor zin hebben...

Na het verstellen van de steunen paste de jongen in de stoel. Maar nog steeds was ik eigenlijk niet heel blij. Ik weet dat ik geen stoel moet verwachten van kwaliteit Nederland.. Maar ergens diep van binnen had ik gehoopt op een betere..
Maar ik denk dat ik blij moet zijn dat de jongen in ieder geval een betere stoel heeft dan hiervoor.. De stoel is iets zachter, en heeft meer bescherm dingen (bijv. op de armsteunen) de stoel is precies het zelfde wat hij had, alleen nieuw en dus compleet. Hij zit beter , en kan zich minder verwonden aan zijn eigen stoel.
Ik was zeker niet tevreden met de hoofd steun, maar die kon helaas niet hoger... En zo moest ik me bij meer dingen neer leggen.

Ik vertrek maandag richting huis, Deze stoel heeft al weken gekost om te regelen omdat de organisatie niet bepaald mee werkte. Dus nu deze stoel weigeren was geen optie. Dan zou hij in zijn oude stoel belanden die nog stukken slechter is, en een betere dan de nieuwe nu, zou er dan waarschijnlijk toch niet komen.

Ik had gehoopt met een heel blij gevoel thuy an te kunnen verlaten en het verhaal voor mezelf goed af te kunnen sluiten, Maar op dit moment is dat helaas niet het geval..

Voor die tijd had ik bedacht dat het waarschijnlijk stukken makkelijker zou zijn om thuy an binnen te stappen.. Ik wist ten slotte de situatie en was hier 1,5 week geweest. Maar ondanks dat voelde ik opnieuw de schok , de machteloosheid en verdriet, en dat ook de stoel niet was, wat ik had gehoopt maakte het niet beter...
De organisatie had me nog zo verteld dat ik me niet druk hoefde te maken, en dat de stoel aan alle eisen zou voldoen, want er was ten slotte een arts die na de jongen gekeken had.
Ergens wist ik dat er waarschijnlijk niks van terecht zou komen, en dat bleek dus ook wel half te kloppen... De stoel is beter, maar niet dat wat de organisatie me gezegd had.

Boosheid. verdriet, onmacht... Gevoelens die allemaal weer opkwamen tijdens het bezoek. En waar ik opnieuw mee worstel. En alle herinneren van de 1,5 week kwamen weer boven drijven.. Ik wist dat ik dit nog niet verwerkt had, maar alle dingen wat je mee maakt in Hanoi zorgde wel voor afleiding.

Ik moet blij zijn met de stoel die hij nu heeft, het is duidelijk beter, maar op dit moment is het nog wat moeilijk om die blijdschap te voelen, door alle andere emoties die nu nog de overhand hebben.
Ik weet dat ik niks meer had kunnen doen dan wat ik nu gedaan heb. En dat is de gedachte waar ik me aan vast moet houden.

Het deed pijn om te zien dat niemand van het personeel ook maar blij leek te zijn met de nieuwe stoel voor deze jongen. Nog geen glimlach was van hun gezicht af te lezen... Het enige wat ik kreeg waren chagrijnige blikken. Het werd me ook vandaag weer meer dan duidelijk dat deze mensen puur werken voor het geld en niet omdat ze hun werk leuk vinden en van de kinderen houden.
Als ze gaven om deze kinderen waren ze blij geweest met de nieuwe stoel, en had ik tenminste vrolijke blikken op hun gezicht moeten zien..
Maar niks wat ook maar in de buurt kwam van dankbaarheid of blijheid, dat deze jongen nu in een nieuwe stoel zit.

Het gaat mij om de jongen, en niet om wat het personeel ervan vind, maar pijn doet het wel dat niemand zich ook maar om het lot van deze kids bekommerd. En het schijnbaar niet gewaardeerd word dat iemand iets doet om het leven wat beter te maken van 1 van de vele kinderen...

Het zal nog flink wat tijd gaan kosten om dit alles van thuy an te verwerken, en zodra ik eraan terug denk barst ik in tranen uit.. Maar wat ben ik blij dat ik dit alles in thuy an heb gezien, geen blije en vrolijke herinneringen ... Maar wel ervaringen die me voor het leven bij blijven, en je laten waarderen wat je zelf hebt. En het is goed om eens in je leven een situatie als dit mee te maken, en de gevoelens van echt verdriet en machteloosheid te voelen, wanneer je je bekommerd om hulpeloze kinderen.
1 troost en dat is dat deze schatten van kinderen niet beter weten. Het vermogen om te weten dat het ergens anders op de wereld stukken beter is hebben deze kinderen niet... en dat is maargoed ook.

Ik probeerde te genieten van het weerzien van veel van de kinderen, en heb zoveel mogelijk van de meer dan 200 kids op het hele terrein nog even een dikke knuffel en kus gegeven..

Na het bezoek aan Thuy An bezochten we nog het andere centrum.. Wat helaas niet veel beter was. We zijn een tijdje blijven hangen in de kamer met de allerkleinste.. En Tania en ik knuffelde de ene na de andere baby van pas een paar maand oud.. Onder tussen luisterend naar de verhalen over deze kinderen.. Gevonden onder een brug, of langs de kant van de weg... En ook dat was niet te bevatten, wanneer je in de grote en lieve oogjes kijkt van deze baby's.
Een paar maand oude blinde baby, die gedropt is onder een brug, met helemaal niks.. Hoe hopeloos moet je zijn, om dit te kunnen doen...

Het gevoel van alle kindjes mee naar huis willen nemen, werd als maar groter.. En de baby's terug leggen na het geknuffeld te hebben werd als maar moeilijker. Maar ergens voelde het even heel fijn om deze kindjes in je armen te hebben.

Al met al een dag met een flinke impact. Ook Tania die Thuy An voor het eerst zag, was in shock.. terwijl zei nog geen 10% gezien heeft van hoe het er in thuy an aan toe gaat. Maar we waren nog geen 15 minuten binnen, toen ze me aan keek en zei : Ik begrijp nu compleet wat je vertelde en je hebt meer dan gelijk met alles wat je zei. En ze vertelde trots op me te zijn dat ik het hier 1.5 week had uitgehouden, en bleef vechten voor die ene jongen..
Het deed me goed om Tania bij me te hebben, en nogmaals de bevestiging te krijgen dat het meer dan normaal is wat ik allemaal voel. Aangezien de organisatie me het gevoel gaf dat het allemaal aan mij lag, en het toch wel erg vreemd was dat ik het niet naar me zin had.

inmiddels weet ik dat de 2 meiden die voor mij in Thuy An waren, na 2 weken het bijltje er bij neer gegooid hebben. En die hebben de keus gemaakt om te stoppen met het vrijwilligerswerk en gewoon te gaan reizen... En ik denk dat hun niet de enige voor me zijn geweest met de beslissing Thuy An te verlaten. En ik denk dat ik ook niet de laatste zal zijn...

het is hier al avond, en ik ben hard aan slaap toe na deze heftige dag..
De foto's komen zo snel mogelijk (het is nog steeds een drama om ze te uploaden!!) en ik hoop snel nog even een blog te kunnen schrijven voor mijn vertrekt naar Nederland..