Veel emoties en twijfels... en nog steeds in shock

Hoi allemaal,

Het volgende verhaal heb ik geschreven op Dinsdag 9 sep. Maar aangezien ik op dat moment geen internet had, kunnen jullie het nu pas lezen.

gisteren moest ik om maar liefst 04.40 uur mijn bed uit om vervolgens om 05:15 te vertrekken vanuit het huis in Hanoi op naar mijn project waar ik dit keer tot vrijdag zou blijven. Ze zeiden dat ik om half 6 de deur uit kon lopen om om 6 uur op het bus station te zijn. Maar het was de 1ste keer dat ik alleen een taxi nam, en wou zeker weten dat ik het ging redden. Ik ging met dubbele gevoens het huis uit. Aangezien ik wist dat het constrast tussen het gezellige en drukke weekend nogal groot was met mijn verblijf op het project. En als ik heel eerlijk ben had ik er nog maar weinig zin in aangezien ik nog steeds in shock verkeerde van de 1.5 dag in Thuy An.

Maargoed ik probeerde dan ook maar vooruit te kijken naar alle knuffels en aandacht van de kids. Dit keer duurde de reis voor mijn gevoel weer flink lang, en inmiddels weet ik ook dat de bus ook goed is voor pakket service, regelmatig stop de bus zodat iemand er een pakje in kan gooien en een paar km. later gaan de deuren weer open en word het pakket door iemand in ontvangst genomen. En dit gaat de hele 1.5 uur zo door. En ach misschien is de lokale bus zo slecht nog niet , want er komt zomaar ontbijt service langs !! of nouja, wanneer de bus chauffeurs ergens onderweg uitgebreid de tijd nemen om bij een kraampje hun ontbijt weg te kwauwen komen er om en om mensen binnen met broodjes ect. om die te verkopen. maar opdringerig zijn ze hier zeker niet !

naar mijn ritje op de scooter voor de laatste km. had ik wel uitgekeken aangezien de omgeving hier ontzettend mooi is, en dit keer zat ik samen met mijn vertaalster (Mai) achter op 1 scooter, en chauffeur vond het volgensmij maar al te leuk om mij als blanke meid met rood haar achterop te hebben en kletste de hele rit de oren van je hoofd Niet dat ik hier wat van kon volgen maar Mai natuurlijk wel.

Eenmaal aangkomen was het al zo goed als 8 uur ( de rit duurde langer , tja dat krijg je door de pakket en ontbijt service) Haalde nog even snel het 1 en ander uit de tassen en zijn toen maar aan het werk gegaan.
Eigenlijk had ik meteen weer ontzettend veel moeite met alles ik zag, en het ene na het andere idee kwam langs in mijn hoofd met wat ik hier wou doen. Maar tegelijkertijd wist ik ook bij elk idee dat dit niet mogelijk was om welke reden dan ook. Ik heb bijvoorbeel gevraagd of ze matrassen hadden voor op de bedden van de kids. aangezien ik nu alleen maar houten matjes zag liggen. Echter blijkt dat ze deze gewoon hebben maar ze niet gebruiken. (ze worden vies doordat de meeste kinderen geen luiers hebben. ) en na goed kijken liggen er idd op het oog gloed nieuwe matrassen boven op de kasten. Matrassen kopen zodat de kinderen zachter liggen schiet dus niet op, want gebruiken doen ze het niet.

Luiers aanschaffen bereik ik denk ik ook weinig mee aangezien het veel kinderen zijn en ik maar voor een bepaalde periode kan kopen en ze daarna weer zonder zitten. En zo schoot het ene na het andere door mijn hoofd, waarvan na langer nadenken bleek dat het geen nut heeft.
na nu hier weer 1.5 dag te zijn is mijn beeld van alles hier en vooral het personeel ook flink gedraaid. Viet van de organisatie vertelde me dat het personeel onder de indruk was van mij aangezien ik voor hun doen zo hoog geschoold ben, en ze hadden het na mij een uur gezien te hebben al vol lof over mij gepraat. Viet zei dan ook dat ik alles kon doen wat ik wou als ik dacht dat het beter was. En het personeel zou dat dan goed vinden. Ik was natuurlijk blij dat ik alle vrijheid had hier en voelde als een warm welkom.

Maar inmiddels ben ik flink in de war over mijn beeld van het personeel. Wanneer ik 1 van de kinderen help met het eten word het na een tijdje van me af gepakt en overgenomen. Ik denk dat ze me te langzaam vinden. Maar het gaat ontzettend tegen mijn principes in om het eten naar binnen te stouwen bij een kind wat moeite heeft met eten. Aangezien ze hier ook al geen aangepast eten krijgen, hebben ze moeite om überhaupt te kauwen en te slikken . Maar daar houden ze hier geen rekening mee, en hun theorie is we proppen zoveel naar binnen dat het kind wel moet slikken. En dan tegen mij zeggen dat het moeilijk is deze kinderen te voeden omdat ze veel eten weer uit spugen en omdat ze overgeven. Nou wanneer je ze de tijd gunt is er echter niks aan de hand. Maar ik ga mijn eigen gang en werk niet mee aan deze manier van voeden. Maar je voelt je erg on gewaardeerd als ze steeds half schreeuwend (zo klinkt het in ieder geval) en met een chagrijnig gezicht het eten uit je hadden grijpen. en vervolgens zien hoe de kids amper de tijd krijgen om normaal te eten is nog lastiger.

Verder hadden Mai en ik ballonnen mee genomen voor de autistische kinderen in het klas lokaaltje en kinder tijdschriften in het Vietnamees. Echter deed het me veel pijn deze dingen in de zakken van de leraressen te zien verdwijnen voor hun eigen kinderen thuis. Dat was niet waarvoor het bedoeld was. Kan me indenken dat de leraressen ook niet veel geld hebben, maar simpel weg het speelgoed voor de kinderen in eigen zak stoppen gaat mij te ver. Maar ook hier kan ik niks mee, kan mijn mond los trekken maar veranderen zullen ze niet doen. Ook werd er veel pakjes met drinken overal bezorgd, maar zie nooit een kind hier mee lopen en vraag me af waar dit allemaal blijft. Verder zitten de leraressen lekker bakken met fruit te eten en de kids krijgen niks.

En of het personeel nou altijd zo druk is zet ik ook grote vraag tekens bij.
Wanneer een kind niet luistert krijgt het een mep en nog erger meestal vragen ze een ander kind om een stok te pakken en het even niet zo lieve kind ermee te slaan.

Na dit allemaal is mijn beeld wel even veranderd, je ziet nooit dat iemand de kids ook maar even een knuffel geeft of iets wat hier op lijkt. De aanrakingen die ze hebben zijn als ze worden mee gesleurd, op een stoel worden gedrukt of op de grond. Het lijkt er dan ook niet op dat ze het beste met de kinderen voor hebben. Ik begrijp best dat ze niet veel hebben en dat het werk niet altijd leuk is, maar het lijkt mij een kleine moeite om de kinderen af en toe een knuffel te geven.

De situatie hier in zijn totaal en het machteloze gevoel zorgde ervoor dat ik er maandag middag helemaal doorheen zat. Toen Mai sliep kon ik het huilen niet meer in houden en de tranen stroomden dan ook ruim een uur over mijn wangen. Toen Mai wakker was en ik nog steeds diep ongelukkig op mijn bed zat probeerde ze me te troosten. Mai is een schat van een meid en ben blij dat ze bij me is voor aankomende week. Ze vertelde dat ook zei het moeilijk vond om hier te zijn. En vertelde dat waar zij woont het ook heel anders was. Terwijl zei gewoon uit Vietnam komt, de taal spreekt en de cultuur kent. Dit deed me goed om te weten want als zelf zij er moeite mee had, was het niet gek dat ik me even diep ongelukkig voelde.

Maar wist me even geen raad met alles. Wou terug naar Hanoi en een ander project. Maar wou ook niet zomaar de kinderen achter laten zonder iets gedaan te hebben. In het weekend had ik met mezelf afgesproken het 2 weken de tijd te gunnen om te beslissen of ik het aankon om hier 6 weken te zitten. Maar op dit moment lijken die 2 weken voor mijn gevoel wel 2 jaar. En vraag ik me af of ik hier wel ooit ga wennen. Het is alles bij elkaar waar ik op dit moment ontzettend veel moeite heb. De situatie van de kinderen, het gedrag van het personeel, dat je hier werkelijk niks hebt en ontzettend afgesloten bent van de rest van de wereld, het alleen kunnen praten met Mai en het me niet gewaardeerd voelen en compleet machteloos in mijn eentje en ga zo maar door.. Het is gewoon te veel !! Wanneer ik dit project zou hebben wat minder ver van de bewoonde wereld, of met veel andere vrijwilligers dan denk ik dat er weinig aan de hand was geweest dan alleen het moeten wennen.

Kreeg die middag een sms van de organisatie met de vraag hoe het met me was. Ben dan ook maar eerlijk geweest en verteld dat ik niet wist of ik hier wel 6 weken wou verblijven en dat ik me op dat moment even niet zo happy voelde. maar dat het voor mij moeilijk was uit te leggen wat ik precies voelde in het Engels. En als het goed is nemen ze vandaag (dinsdag) contact met me op over hoe verder.

Maandag avond ben ik samen met Mai naar het café gelopen voor internet een heel eind verderop. Want moest gewoon even met mams praten (via skype). Gelukkig luchtte dit op en het heeft me dan ook geholpen met mijn beslissing. Ik ben er inmiddels uit dat ik de situatie hier gewoon niet kan veranderen en zal me moeten neerleggen bij het feit dat ik de kinderen achter zou moeten laten in de situatie hoe die nu is. En Ik kan hier nog ruim 5 weken blijven zitten, en me ongelukkig voelen omdat ik me niet gewaardeerd voel (door het personeel) en wetende dat ik geen verandering kan brengen in de situatie ect. Of ik kan er voor kiezen om terug te gaan naar Hanoi en me in te zetten op een ander project. Ik kies dan ook maar voor het laatste.

Maar 1 doel heb ik hier nog wel en dat is een nieuwe en betere (als die er zijn) rolstoel regelen voor 1 van de kinderen. Voor de jongen die er het slechts een toe is en het slechts in zijn stoel zit en de hele dag vergaat van de pijn. Dit is helaas het enige wat ik hier kan doen, Maar dan kan ik wel deze plek verlaten met toch een voldaan gevoel want dan heb ik gedaan wat ik kon.

Hoe ik aan die stoel ga komen en hoeveel dit kost (ik hoop dat het te betalen is), Ik heb nog werkelijk geen idee maar hoop dat de organisatie me hier mee kan helpen. Mijn plan is dan ook hier de week af te maken en vrijdag weer terug te gaan naar Hanoi. Aangezien ik voor de stoel toch in de stad moet zijn. Ik hoop het voor elkaar te krijgen en de stoel nog persoonlijk te kunnen af leveren.
Het is voor mij moeilijk om te moeten stoppen met mijn werkplek hier aangezien het voelt als falen.. Maar andere kant weet ik ook dat het normaal is dat ik dit gewoon simpel weg niet aan kan. Mijn huisgenootjes in Hanoi schrikken al gigantisch van de verhalen en durven hier niet eens heen. En maken zich tegelijker tijd ook nog zorgen om mij hier. En dat hier überhaupt amper vrijwilligers zijn zegt ook al wat aangezien veel al afhaken bij de informatie over dit project. Waar lang niet beschreven staat hoe moeilijk het werkelijk is. En denk dat ik al trots mag zijn dat ik hier straks 1.5 week uitgezeten heb. Je weet pas hoe moeilijk iets is als je het zelf ervaren hebt. Maar ben meer dan blij dat ik deze ervaring heb mogen mee pakken, Want ik zal er in de toekomst nog veel aan hebben. Hoop dat ik op dit moment de juiste beslissing maak, maar een dubbel gevoel zal ik hier altijd over houden. want makkelijk is het niet om deze kids zo achter te laten....

Toevoeging 10-09 : Inmiddels zijn ze van de organisatie hier geweest om met me te praten. was moeilijk om in het Engels uit te leggen hoe ik me voelde maar aangezien ik weer in tranen uitbarstte begrepen ze wel dat ik hier niet kon blijven voor zoveel weken. Ze hebben gebeld met kantoor en vrijdag is mijn laatste dag hier. Ze gaan nu zoeken naar een ander project voor mij in Hanoi. Wel werd me duidelijk gemaakt dat ik maar 1x kon veranderen van plek, en er dus goed over na moest denken. Maar wat mijn project ook word het zal makkelijker zijn dan hier. En moet op mijn gevoel afgaan. In Hanoi heb ik mensen om me heen waar ik mijn verhaal kan doen en kan ik ook afleiding zoeken. Ook heb ik gezegd van de rolstoel en ze gaan me hier mee helpen! :) Er was hier ergens in de buurt een plaats waar ze rolstoelen over hadden en kon er dus 1 overkopen, kon geld mee geven en dan was de stoel morgen hier. Dan was ik zo'n 100 US dollars kwijt. Ik kan ook een nieuwe kopen in Hanoi dan was ik ruim het dubbele kwijt. Maar aangezien ik wel wil dat hij in een betere komt te zitten en hem zelf wil uitzoeken en zien ga ik voor het laatste. Want vraag me af of de stoel die ik kan overkopen wel zoveel beter is... En moet dan maar afwachten hoe die er uitziet terwijl ik hem al gekocht heb. Ik ga proberen zoveel mogelijk te genieten van mijn laatste daagjes hier, en vooral de kids (die trouwens met zijn 6en tegelijk aan me hangen) zoveel mogelijk knuffels te geven ! :) de kids zijn hier trouwens allemaal ontzettend lief maar ook baldadig, en je moet oppassen want je hebt zo een pluk haar uit je hoofd, een klap te pakken en een vinger in je oog! en ook proberen ze constant de sleutels uit mijn broek zak te jatten. Maar als je dan kijkt naar die lieve gezichtjes maakt dat niet zo veel meer uit...

gisteren heb ik trouwens nog even een soort van mega rozige kikker uit de koelkast moeten vissen ,(die erin sprong toen we hem open hadden) terwijl Mai half in paniek achter me stond ! haha.

Dit was het weer even voor nu!

Ik probeer de foto's te uploaden maar de is een drama! Heb er erg veel en hoop de beetje bij beetje te kunnen plaatsen! Ik geloof dat de 1ste 3 foto's die er al op staan van de jongen is waarvoor ik de nieuwe stoel ga kopen!