Kou, regen, Hallo nederland!

Hoi allemaal..

Sam is weer in Nederland dus dat betekend... mijn laatste blog!
En laat ik maar beginnen bij mijn vertrek uit Vietnam.

Maandag ochtend 13 oktober was dan toch echt het moment aangebroken waar ik toch al ruim een week tegen aan zat te hikken.. Afscheid nemen van mijn schatten van huisgenootjes.
Iedereen moest gewoon naar werk die ochtend en iedereen vertrok dan ook tussen 7.15 - 8.45 uur dit kwam goed uit aangezien ik om 9.00 uur opgehaald werd. En lang alleen zitten, wachtend op de chauffeur bleef mij dus gelukkig bespaard!

Die ochtend sprong ik dan ook extra vroeg van mijn houten plankje, zodat ik rustig de tijd had, en iedereen nog zou zien voor mijn vertrek.
met een brok in mijn keel sjouwde ik al mijn spullen naar beneden en probeerde voor de laatste keer het niet zo smaakvolle brood met de ''plastic'' kaas naar binnen te werken.
Daar zat ik dan, op de bank voor me uit starend terug denkend aan alles wat ik meegemaakt had... wachtend op het afscheid nemen van iedereen.

De eerste die vertrok was Natashja waar ik ongeveer 1.5 week mee samen gehad had, Echter verliep dat afscheid even anders dan verwacht.. ik hoorde een snelle Byebye have a good trip! en voordat ik ook maar wat terug kon zeggen was mevrouw al gevlogen... Eum tja, misschien vond ze afscheid nemen wel te lastig, en was dat de reden voor haar vliegens vlugge vertrek. Jammer vond ik het wel, maar aangezien ik nog niet echt een hechte band met haar had, kon ik me er wel bij neer leggen. En bij het vertellen aan de anderen hebben we er nog maar even om gelachen..

Hierna vertrok Sophie, 1 van de meiden waar ik echt 6 weken mee samen was geweest.. Gelukkig nam Sophie wel de tijd om me nog even een dikke knuffel te geven en een hoop lieve woorden te zeggen.
Zowaar kon ik het huilen nog net in houden!! dus dat ging volgens mijn verwachting dan weer goed!

....Maar het droog houden was maar van korte duur.. Na Sophie volgde, Simone, Tania en Sarah... Ook 3 meiden waar ik echt een hechte band mee opgebouwd heb, en veel dingen mee heb gedeeld en beleeft.

1 voor 1 moest ik afscheid nemen van deze meiden.. Iedereen zag er als een berg tegen op, dus hadden besloten pas gedag te zeggen op het laatste moment wanneer de chauffeur voor de poort stond. Zodra we het geluid hoorde van een scooter zaten we zenuwachtig naar buiten te kijken welke chauffeur het was. En zo volgde 1 voor 1 het afscheid van Simone, Tania en Sarah.. dat werden een hoop knuffels, lieve woorden.. maar vooral tranen!!
Het was fijn te zien dat hun er net zo veel moeite mee hadden dan ik, en ook hun barste stuk voor stuk in tranen uit.. en zo was het al gauw een heel water ballet.
Steeds wanneer 1 van de meiden het huis verliet probeerde ik mezelf weer moedig bij elkaar te rapen, en steeds als dit een beetje gelukt was.. vertrok de volgde en stortte ik volledig weer in.

De mensen die na het vertrek van Sarah nog in het huis waren, waren er pas 2/3 dagen dus kende ik eigenlijk nog niet echt. Dus afscheid nemen van hun was gelukkig een stuk makkelijker..

Om 9.00 uur precies stond mijn chauffeur op de stoep om me naar het vliegveld te brengen. En daar ging ik dan.. Mijn backpack op de rug.. tas in de hand, en ook mijn Vietnamese hoed ging mee..
Nog even een laatste blik achterom, naar het huis waar ik me samen met mijn huisgenootjes ontzettend thuis voelde..
de laatste keer de lekkere geuren van de grote fruit kraam aan het eind van de straat opsnuiven ...
en nog even een laatste blik naar de buurt hond die erg aaibaar uit zag, maar je na 1x proberen te aaien wel uit de buurt bleef..

Het moment was aangebroken, tijd om de taxi in te stappen en te beginnen aan de rit van een uur naar het vliegveld. het begin van de lange reis naar huis..
Met nog steeds een brok in mijn keel keek ik door het raam van de taxi naar buiten, en probeerde uit alle macht nog even zoveel mogelijk beelden in mijn hoofd te prenten, en mijn tranen te bedwingen.

Het uur vloog.. en om 10 uur waren we dan ook op het vliegveld. inchecken, en na 2.5 uur verliet het vliegtuig de Vietnamese grond, op naar Singapore!
Volgens planning lande we dan ook na 3.5 uur vliegen op Singapore..
en eenmaal uit het vliegtuig zocht ik maar weer even een lounge plek op waar ik kon beginnen aan mijn 7uur durende tussenstop. Ik had een heerlijke stoel gevonden, en kon ook nog mijn mobiel ect. opladen.. dus dat moest goed komen! Na flink wat uren Skypen met mams.. (tja Mathyn zat helaas op school...) wat rond lopen en wat eten.. waren de uren toch ook wel weer snel om! En zat dan ook vrij snel weer in het vliegtuig.
bij het wachten bij de gate hoorde ik weer Nederlanders om mee heen. Echter duurde het even voordat ik door had dat die mensen mijn eigen taal spraken!!
En had dan ook echt even weer moeite om Nederlands te spreken, toen het echtpaar naast me in het vliegtuig een gesprekje aan knoopten..
Ik geloof ook dat mijn eerste zinnen niet compleet Nederlands waren.. waar die mensen gelukkig om konden lachen..

het was inmiddels rond 12 uur in de avond toen het vliegtuig vertrok, Nog een vlucht van 13 uur voor de boeg..Maar moet zeggen dat Singapore Airlines echt goed en luxe is.. dus dat maakte het een stukje minder erg. En was zo moe van alles dat ik (bleek achteraf) 8 uur in coma gelegen heb.. Toen ik mijn ogen weer open deed zei de man naast me heel vrolijk : Goedemorgen!! jij hebt lang geslapen!.. waarop ik hem nog slaperig aankeek en vroeg: Hoelaat is het dan?!
Nouja dat scheelde flink want het grootste deel van de vlucht was al weer voorbij! na een uitgebreid ontbijt en wat kletsen met mijn buurman waren we voordat ik het wist boven Nederlandse grond..

op mijn persoonlijke scherm om films ect. te kijken kon ik ook zien hoelang de vlucht nog zou duren.. en de laatste 30 min. voelde aan als uren.. En er ging van alles door me heen. De man naast me zei : nou je bent bijna weer thuis meid, je familie staat vast al op je te wachten! En toen het vliegtuig letterlijk de grond raakte, kwamen er allerlei emoties naar boven. Het besef dat ik echt op weg naar huis was zorgde bij mij voor blijdschap, niet lang meer en ik zou Mathyn en mam en pap weer zien.. maar tegelijkertijd kwam toch ook weer het gevoel van verdriet. Bij het landen in Nederland kwam namelijk pas echt het besef dat mijn avontuur ten einde was. Zenuwachtig, ja dat was ik toch ook wel een beetje, al vraag ik me af waarom!

Het vliegtuig was geland, en zoals altijd had ik weer de pech dat het vliegtuig nog eerst een hele rondrit moest maken voordat we eindelijk eruit mochten. Tja als ik dan toch terug was, wilde ik ook zo snel mogelijk iedereen weer zien!!

Na half Schiphol af gesjouwd te hebben om bij de bagage banden te komen, hoefde ik gelukkig niet heel lang op mijn backpack te wachten, en was maar al te blij dat ook mijn bagage ons koude kikkerlandje had bereikt! (mijn spullen uit de backpack kon ik echter best wel even missen, want helaas kan de zomerkleding voor de eerst volgende maanden regelrecht de kast in!! )

Met dubbelde gevoelens, blijheid, verdriet en zenuwen liep ik dan met mijn karretje met daarop de backpack, mijn rugtas, mijn Vietnamese hoed (die zowaar niet in 300 stukken aangekomen was, maar alleen op 1 plekje iets gebroken was) en de Vietnamese vlag door de laatste gang op naar de mensen die ik best gemist had..

Lang zoeken naar iedereen hoefde ik niet, want mams stond met een groot doek : Samantha Welkom thuis! .. en al gauw (ik denk na 10 sec.) volgde er de ontlading van blijdschap en alles wat ik meegemaakt had, en de tranen stoomde dan ook over mijn wangen. Na Mathyn, mam, pap en zelf mijn broer (die ik niet verwacht had om 7uur 's ochtends op Schiphol!!) knuffels gegeven te hebben, besloten we eerst maar wat te gaan drinken met zijn allen.

Het voelde fijn om iedereen weer om me heen te hebben en genoot daar dan ook extra van!

Nu ruim een week later kan ik jullie vertellen dat ik nog steeds met mijn gedachten meer in Vietnam ben dan Nederland, en ik nog steeds verrek van de kou! (van 35 graden terug naar .. Eum ongeveer 10/15 ?.. nee dat is geen aanrader!!)
Gewend aan het Nederlandse ritme ben ik wel weer, Alles was en is even gek en raar.. maar toch pak je vrij makkelijk en automatisch je ritme weer op.

Iedere minuut van de dag, bij alles wat ik doe denk ik terug aan Vietnam en dit zal ook nog wel even blijven. Want wat een impact heeft deze reis op me gehad. Veel dingen moet ik nog een plekje geven, maar dat heeft simpel weg tijd nodig.

Het is gek dat alleen ik precies weet hoe of wat. Normaal kom je samen met iemand terug van een reis.. (in mijn geval de laatste jaren samen met Mathyn) En vertel je samen aan iedereen wat je beleeft hebt, en deel je met iemand dezelfde ervaring en gevoelens hierbij. Nu sta ik hier alleen voor. Niemand anders die exact weet wat je voelt, wat je gezien en wat je beleeft hebt. En dat is raar, en soms ook wel lastig wanneer iedereen gewoon het normale ritme volgt en ik voor mijn gevoel nog steeds niet helemaal geland ben, en met mijn gedachten nog ergens in Vietnam hang...maar wat de man naast me in het vliegtuig vertelde toen we het hier over hadden : dat alleen jij dit meegemaakt hebt, maakt het extra bijzonder! En ja daar heeft hij meer dan gelijk in.

Inmiddels heb ik een aantal van jullie al weer gezien, (volgers van mijn blog) en heb meerdere malen een warm welkom gehad, kaarten, cadeaus en vooral een hoop lieve woorden en knuffels! Erg leuk en lief!!

Ik vond voor het eerst in mijn leven op de fiets zitten echt leuk! en auto rijden na 6 weken niks bestuurd te hebben was toch ook wel even vreemd! Net als vele andere Nederlandse gewoontes..
Aangezien ik voorlopig niet meer naar Vietnam kan, halen we Vietnam maar naar hier! en zo doende eet ik zo nu en dan gewoon mijn Hollandse pot met stokjes! , die ik uiteraard als souvenir mee genomen heb :)

En ergens schok ik van mezelf toen ik de weg gewoon over stak zonder echt te kijken... Oeps!! hmm.. tja in Vietnam was wachten tot het verkeer weg was geen optie, dus daar steek je gewoon over zonder te kijken en het verkeer ontwijkt jou terwijl je de straat over loopt. Helaas werkt dat hier even anders!

De Hollandse dingen heb ik zeker niet gemist die 6 weken, al is het wel weer fijn om nu een zacht matras te hebben, lekker brood, kaas en pindakaas!! :)

Ik kan ook nu nog uren door schrijven over hoe het is om weer in Nederland te zijn.. Maar jullie hebben allemaal rust verdiend na het lezen van al mijn lange verhalen! haha..

Nogmaals bedankt voor alle leuke en lieve reacties, en het lezen van al mijn net wat te lange blogs!
Het is voor mij erg raar, maar dit is toch echt de laatste! :(

Zal proberen om de komende dagen nog wat foto's van Vietnam te uploaden bij deze blog :)

Lieve allemaal... Byebye!