Aan alles komt een eind...
Door: samantha
Blijf op de hoogte en volg Samantha
12 Oktober 2014 | Vietnam, Hanoi
Lieve volgers van mijn blog,
Na ruim een jaar lang uitkijken, verheugen, sparen en voorbereiden.. was dan 6 weken geleden eindelijk het moment aan gebroken om te vertrekken, al dan wel met flink wat zenuwen, En de gedachte : Waar begin ik in hemelsnaam aan ?!!
En nu 6 weken verder schrijf ik mijn laatste blog vanuit Vietnam, en is het morgen ochtend om 9 uur (voor jullie 5 uur vroeger) tijd om het huis... wat 6 weken lang echt als een thuis voelde. te verlaten richting het vliegveld om aan mijn trip van zo'n 24.5 uur te beginnen voordat ik aankom in Amsterdam..
Ergens besef ik maar al te goed dat aan alles een einde komt, maar aan de andere kant is de gedachte om deze plek achter te laten ook erg vreemd. En makkelijk zal het zeker niet worden...
Deze 6 weken zijn gevlogen.. En aan de andere kant voelen deze 6 weken misschien wel als 3 maand. Want iedere dag was weer een avontuur op zich, met nieuwe belevenissen.. En ergens is het bizar hoeveel ik gezien en gedaan heb in deze relatief korte tijd. En dit zorgt er dan ook voor dat het aanvoelde als veel langer..
6 weken met ontzettend veel emoties, en emoties die ik nooit eerder gevoeld heb.. een tijd waarin ik me intens gelukkig heb gevoeld, maar ook een tijd waarin ik heb mogen ervaren hoe machteloosheid voelt, en verdriet om de heftige dingen die je ziet en niks aan kan veranderen.
een verblijf waarin mijn gevoel en emoties als een achtbaan van links naar rechts vloog, en het af en toe maar moeilijk te bevatten was wat er allemaal gebeurde. En veel dingen zal ik pas echt beseffen als ik thuis ben. En ook heb ik nog een hoop te verwerken.
En ervaring waarbij ik ontzettend veel geleerd heb. En door je compleet in een cultuur te storten waar je niks van weet, een avontuur aan te gaan in een land wat je niet kent, en je ogen niet te sluiten voor de heftige en minder leuke ervaringen.. leer je meer over jezelf dan op welke manier dan ook..
ik ga naar huis met een hoop waardevolle herinneringen, en momenten die ik hoop nooit te vergeten!
Vrijdag was dan mijn laatste dagje op het werk, (voor Ida de andere vrijwilliger ook! ) en die hebben we gevierd met een feestje samen met de kinderen. Een lange tafel met alle kids op een rijtje, genietend van de chips, snoep en taart! En hebben we nog wat cadeaus voor de school gegeven. En wat heb ik genoten van mijn laatste dag in Tue tam.
Tijdens mijn laatste ritje achter op de scooter, bij mijn ontzettend vrolijke chauffeur, besefte ik maar al te goed dat er een einde kwam aan mijn avontuur in Vietnam, en genoot dan ook nog even extra van alles om me heen tijdens de (helaas) maar 10/15 min. durende rit naar het huis. Geweldig vond ik het iedere dag weer om achter op die scooter te stappen, mijn helmpje op te doen (waar je echter niks geen veiligheid aan hebt, mocht je onderuit gaan! haha) en te zeggen tegen mijn chauffeur : I am ready! ... Om vervolgens door het drukke Hanoi te rijden. Want alles wat je onderweg zag, voelde iedere dag weer als een belevenis.
Aangezien mijn taxi chauffeur een schat van een man is, en altijd met een lach van oor tot oor mij ophaalde, me Vietnamees probeerde te leren.. en me altijd vrolijk begroete en ook nog eens me iedere dag 4 keer veilig op en neer wist te brengen tussen werk en huis (wat ik hier een hele prestatie vind!) besloot ik een bedankje te kopen. In de winkel zocht ik het grootste blik met koekjes uit (de meer luxere koekjes) en besloot hem ook nog geld te geven.. Toen ik dit na de laatste rit te voorschijn haalde, wist tie niet hoe vaak hij me moest bedanken, en was oprecht ontzettend dankbaar. Wat mij dan weer erg goed deed.
Een uurtje later kreeg ik telefoon van de organisatie met de vraag of ik thuis was, Wat bleek.. mijn taxi chauffeur stond met weer een lach van oor tot oor aan de poort en gebaarde dat ik moest komen..
Hij had een afscheidscadeautje voor me!! (een bord met een Vietnamese print erop) en hij bedankte mij nogmaals 6x voor het cadeau en geld wat ik hem had gegeven.. Ontzettend lief dat hij na mijn cadeau ook nog wat voor mij was gaan halen.. en mijn dag kon dan ook niet meer stuk.
Wanneer ik deze blog klaar heb , is helaas het moment aangebroken om mijn spullen te pakken. Uiteraard mis ik Mathyn, mam en pap.. Maar de hele ervaring hier is het meer dan waard ondanks dat je mensen mist. En echt naar huis wil ik dan ook nog niet.. En wat zal Nederland saai zijn in vergelijking met Vietnam.
1 ding weet ik ergens wel zeker... afscheid nemen van een ervaring als dit zal altijd moeilijk zijn, ook als je hier 3 maand bent geweest. Er is zoveel te doen en te zien, dat het verblijf hier volgensmij altijd voelt als niet lang genoeg.
Vanavond gaan we met de hele groep erop uit (waarschijnlijk ergens wat drinken of eten) ter ere van mijn laatste avond hier!
En wanneer ik er aan denk afscheid te moeten nemen van mensen die zijn gaan voelen als familie en hechte vrienden, kan ik mijn tranen al niet meer bedwingen.. Wetende dat ik ze nooit meer terug ga zien.
En ook is vanavond / morgen vroeg het moment aan gebroken om afscheid te nemen van het ontzettend mooie Vietnam.. Een cultuur om van te genieten, met vele mooie dingen. En de over het algemeen ontzettend vriendelijke mensen. En ik hoop ooit deze plek die nu zo bijzonder voor me is terug te zien..
Dankbaar ben ik dat ik deze ervaring heb mogen mee maken.. en iedereen die hier zijn steentje op welke manier dan ook aan bijgedragen heeft.. (d.m.v geld, geleende spullen om het allemaal wat praktischer te maken ect.) Wil ik dan ook ontzettend bedanken!! :)
De meer dan 5.000 euro wat deze reis gekost heeft was het meer dan waard, en zelfs wanneer het 3x zoveel was, had het me nog niks uitgemaakt. Ik heb geen moment meer gedacht aan het geld wat ik ervoor neer heb moeten leggen... want de ervaring die ik hier opgedaan heb is goud waard.
Iedere minuut van de 6 weken heb ik genoten.. ook op de heftige momenten was ik dankbaar het mee te mogen maken, en het is goed te realiseren wanneer je klaagt over eigenlijk iets heel kleins.. dat ergens anders op de wereld mensen, kinderen, en dieren het stukken slechter hebben dan jij! Iedereen weet dit, maar als je het met eigen ogen hebt gezien en er midden in hebt gestaan, heeft het pas echt impact!
Ik kan nog uren door schrijven over hoe bijzonder deze reis voor me was, maar ergens voelt het ook alsof er geen woorden voor zijn... in ieder geval geen woorden om precies mijn gevoel te beschrijven..
Ik hoop wanneer ik in de 80 ben, met mijn kat op schoot voor het raam zit, kijkend naar buiten... ik nog steeds in staat ben terug te denken aan deze 6 weken, en nog steeds kan genieten van deze tijd.
Lieve allemaal, bedankt voor het trouw volgen van mijn blog en alle lieve en leuke reacties gedurende deze 6 weken!!!!
Uiteraard zal ik nog even tijd vrij maken wanneer ik weer in Nederland ben om te vertellen hoe het met me gaat, en zal kijken of ik nog wat meer foto's overal kan plaatsen, wanneer 1 foto uploaden hopelijk geen 5 minuten meer duurt!
en hoop vele van jullie snel te zien, en alle avonturen die ik niet op papier heb kunnen zetten.. (en dat zijn er heeeel wat!!) persoonlijk te kunnen vertellen :)
Ik ga mijn spullen pakken en van mijn laatste uren in Hanoi volop genieten, wat uren zullen worden met een lach en een traan!
Voor die gene die het leuk vinden om te weten.. Dinsdag ochtend om 10 over 7 land ik weer Nederland !
Byebye..
Na ruim een jaar lang uitkijken, verheugen, sparen en voorbereiden.. was dan 6 weken geleden eindelijk het moment aan gebroken om te vertrekken, al dan wel met flink wat zenuwen, En de gedachte : Waar begin ik in hemelsnaam aan ?!!
En nu 6 weken verder schrijf ik mijn laatste blog vanuit Vietnam, en is het morgen ochtend om 9 uur (voor jullie 5 uur vroeger) tijd om het huis... wat 6 weken lang echt als een thuis voelde. te verlaten richting het vliegveld om aan mijn trip van zo'n 24.5 uur te beginnen voordat ik aankom in Amsterdam..
Ergens besef ik maar al te goed dat aan alles een einde komt, maar aan de andere kant is de gedachte om deze plek achter te laten ook erg vreemd. En makkelijk zal het zeker niet worden...
Deze 6 weken zijn gevlogen.. En aan de andere kant voelen deze 6 weken misschien wel als 3 maand. Want iedere dag was weer een avontuur op zich, met nieuwe belevenissen.. En ergens is het bizar hoeveel ik gezien en gedaan heb in deze relatief korte tijd. En dit zorgt er dan ook voor dat het aanvoelde als veel langer..
6 weken met ontzettend veel emoties, en emoties die ik nooit eerder gevoeld heb.. een tijd waarin ik me intens gelukkig heb gevoeld, maar ook een tijd waarin ik heb mogen ervaren hoe machteloosheid voelt, en verdriet om de heftige dingen die je ziet en niks aan kan veranderen.
een verblijf waarin mijn gevoel en emoties als een achtbaan van links naar rechts vloog, en het af en toe maar moeilijk te bevatten was wat er allemaal gebeurde. En veel dingen zal ik pas echt beseffen als ik thuis ben. En ook heb ik nog een hoop te verwerken.
En ervaring waarbij ik ontzettend veel geleerd heb. En door je compleet in een cultuur te storten waar je niks van weet, een avontuur aan te gaan in een land wat je niet kent, en je ogen niet te sluiten voor de heftige en minder leuke ervaringen.. leer je meer over jezelf dan op welke manier dan ook..
ik ga naar huis met een hoop waardevolle herinneringen, en momenten die ik hoop nooit te vergeten!
Vrijdag was dan mijn laatste dagje op het werk, (voor Ida de andere vrijwilliger ook! ) en die hebben we gevierd met een feestje samen met de kinderen. Een lange tafel met alle kids op een rijtje, genietend van de chips, snoep en taart! En hebben we nog wat cadeaus voor de school gegeven. En wat heb ik genoten van mijn laatste dag in Tue tam.
Tijdens mijn laatste ritje achter op de scooter, bij mijn ontzettend vrolijke chauffeur, besefte ik maar al te goed dat er een einde kwam aan mijn avontuur in Vietnam, en genoot dan ook nog even extra van alles om me heen tijdens de (helaas) maar 10/15 min. durende rit naar het huis. Geweldig vond ik het iedere dag weer om achter op die scooter te stappen, mijn helmpje op te doen (waar je echter niks geen veiligheid aan hebt, mocht je onderuit gaan! haha) en te zeggen tegen mijn chauffeur : I am ready! ... Om vervolgens door het drukke Hanoi te rijden. Want alles wat je onderweg zag, voelde iedere dag weer als een belevenis.
Aangezien mijn taxi chauffeur een schat van een man is, en altijd met een lach van oor tot oor mij ophaalde, me Vietnamees probeerde te leren.. en me altijd vrolijk begroete en ook nog eens me iedere dag 4 keer veilig op en neer wist te brengen tussen werk en huis (wat ik hier een hele prestatie vind!) besloot ik een bedankje te kopen. In de winkel zocht ik het grootste blik met koekjes uit (de meer luxere koekjes) en besloot hem ook nog geld te geven.. Toen ik dit na de laatste rit te voorschijn haalde, wist tie niet hoe vaak hij me moest bedanken, en was oprecht ontzettend dankbaar. Wat mij dan weer erg goed deed.
Een uurtje later kreeg ik telefoon van de organisatie met de vraag of ik thuis was, Wat bleek.. mijn taxi chauffeur stond met weer een lach van oor tot oor aan de poort en gebaarde dat ik moest komen..
Hij had een afscheidscadeautje voor me!! (een bord met een Vietnamese print erop) en hij bedankte mij nogmaals 6x voor het cadeau en geld wat ik hem had gegeven.. Ontzettend lief dat hij na mijn cadeau ook nog wat voor mij was gaan halen.. en mijn dag kon dan ook niet meer stuk.
Wanneer ik deze blog klaar heb , is helaas het moment aangebroken om mijn spullen te pakken. Uiteraard mis ik Mathyn, mam en pap.. Maar de hele ervaring hier is het meer dan waard ondanks dat je mensen mist. En echt naar huis wil ik dan ook nog niet.. En wat zal Nederland saai zijn in vergelijking met Vietnam.
1 ding weet ik ergens wel zeker... afscheid nemen van een ervaring als dit zal altijd moeilijk zijn, ook als je hier 3 maand bent geweest. Er is zoveel te doen en te zien, dat het verblijf hier volgensmij altijd voelt als niet lang genoeg.
Vanavond gaan we met de hele groep erop uit (waarschijnlijk ergens wat drinken of eten) ter ere van mijn laatste avond hier!
En wanneer ik er aan denk afscheid te moeten nemen van mensen die zijn gaan voelen als familie en hechte vrienden, kan ik mijn tranen al niet meer bedwingen.. Wetende dat ik ze nooit meer terug ga zien.
En ook is vanavond / morgen vroeg het moment aan gebroken om afscheid te nemen van het ontzettend mooie Vietnam.. Een cultuur om van te genieten, met vele mooie dingen. En de over het algemeen ontzettend vriendelijke mensen. En ik hoop ooit deze plek die nu zo bijzonder voor me is terug te zien..
Dankbaar ben ik dat ik deze ervaring heb mogen mee maken.. en iedereen die hier zijn steentje op welke manier dan ook aan bijgedragen heeft.. (d.m.v geld, geleende spullen om het allemaal wat praktischer te maken ect.) Wil ik dan ook ontzettend bedanken!! :)
De meer dan 5.000 euro wat deze reis gekost heeft was het meer dan waard, en zelfs wanneer het 3x zoveel was, had het me nog niks uitgemaakt. Ik heb geen moment meer gedacht aan het geld wat ik ervoor neer heb moeten leggen... want de ervaring die ik hier opgedaan heb is goud waard.
Iedere minuut van de 6 weken heb ik genoten.. ook op de heftige momenten was ik dankbaar het mee te mogen maken, en het is goed te realiseren wanneer je klaagt over eigenlijk iets heel kleins.. dat ergens anders op de wereld mensen, kinderen, en dieren het stukken slechter hebben dan jij! Iedereen weet dit, maar als je het met eigen ogen hebt gezien en er midden in hebt gestaan, heeft het pas echt impact!
Ik kan nog uren door schrijven over hoe bijzonder deze reis voor me was, maar ergens voelt het ook alsof er geen woorden voor zijn... in ieder geval geen woorden om precies mijn gevoel te beschrijven..
Ik hoop wanneer ik in de 80 ben, met mijn kat op schoot voor het raam zit, kijkend naar buiten... ik nog steeds in staat ben terug te denken aan deze 6 weken, en nog steeds kan genieten van deze tijd.
Lieve allemaal, bedankt voor het trouw volgen van mijn blog en alle lieve en leuke reacties gedurende deze 6 weken!!!!
Uiteraard zal ik nog even tijd vrij maken wanneer ik weer in Nederland ben om te vertellen hoe het met me gaat, en zal kijken of ik nog wat meer foto's overal kan plaatsen, wanneer 1 foto uploaden hopelijk geen 5 minuten meer duurt!
en hoop vele van jullie snel te zien, en alle avonturen die ik niet op papier heb kunnen zetten.. (en dat zijn er heeeel wat!!) persoonlijk te kunnen vertellen :)
Ik ga mijn spullen pakken en van mijn laatste uren in Hanoi volop genieten, wat uren zullen worden met een lach en een traan!
Voor die gene die het leuk vinden om te weten.. Dinsdag ochtend om 10 over 7 land ik weer Nederland !
Byebye..
-
12 Oktober 2014 - 09:51
Carla Timmer:
Wat is de tijd gegaan. En fijn om te lezen dat je met een goed gevoel naar huis gaat. -
12 Oktober 2014 - 10:37
Diana:
Hee samantha. Even een tip: bundel al die verhalen in een boekje en het wordt een bestseller!!!! Ik wordt gewoon emotioneel bij het lezen. Goeie reis terug. Hoop je snel te zien op de dansvloer!!! Haha doe maar kalmpies an heur. Zie eerst maar even dat je je jetlag kwijt raakt en een uitrust van dit alles. Neem de tijd om bij te kletsen met je familie en vrienden. Vooral martijn niet te vergeten. Je hebt nog heel wat knuffels in te leveren bij hem.Haha. Nou meis zie je snel. Xxx diana -
12 Oktober 2014 - 11:14
Marianne:
Je laatste schrijven uit Hanoi, pink stiekem een traantje weg. Wat hebben wij genoten, meegeleeft met je tijd daar km ver. Hoop dat je gauw een keer op zaterdag (als alles in Nl weer in rustig vaarwater is) bij opa op de zaterdagmorgen komt en ons verteld over de belevenissen in Vietnam. Tot gauw een heel fijn en mooi afscheid van je vrienden uit Hanoi, goede vlucht. Andre, Marianne en Mark. -
12 Oktober 2014 - 12:16
Syl:
Hi Sam, nog even en je staat weer bepakt en bezakt op Nederlandse bodem. Je komt niet alleen thuis met een rugzak vol vieze was (lekker hè Gemma? :-)) je neemt ook met vele herinneringen mee naar huis. Heb met name enorme bewondering voor dat wat je voor Hung hebt gedaan. Zijn leven is door de nieuwe rolstoel een stuk aangenamer geworden. De volgende tekst kwam ik tegen op de blog van de zorgmanager Vietnam:
People who have a natural love for charity act usually don't need recognition or praise. We believe Samantha is one of them - however, Projects Abroad Vietnam would still like to give her our shoutout and thank for this great act Samantha did. It's not simply just a donated wheelchair, it also well reflects the thoughtfulness and care our volunteer gives to the unlucky children and people she meets. :)
Het geeft 1 op 1 weer wat jij de afgelopen 6 weken in Vietnam hebt gedaan Sam...
Tot gauw xxx -
12 Oktober 2014 - 14:33
Ingrid:
Hoi Samantha. Wat is dat snel gegaan die 6 weken, vond het fijn om te lezen hoe je het beleefd hebt.
Denk aan alle mooie herinneringen, en misschien ga je ooit nog een keer terug. Goede terug reis.
Tot ziens in het koude nederland.... -
12 Oktober 2014 - 14:49
Maggie:
Hoi Sam, kreeg weer een brok bij je blog.je bent met ervaren wat je mee hebt gemaakt in zo kort tijd rijker. Ik wil je alvast bedanken dat je hebt met ons je ervaren gedeeld .Wens je fijne reis terug. Tot gauw. Bye bye liefs xx -
12 Oktober 2014 - 22:30
Wendy:
Ooo, ik kan je boosheid heel goed begrijpen. En vooral het onbegrip wat je dan moet doorstaan.
Ook ik zou mij ontzettend verdrietig voelen wanneer mensen zo lakoniek over zulke belangrijke dingen doen. Maar gelukkig is deze rolstoel vele keren beter dan de vorige. En dat moet dan maar een troost zijn.
Bedankt Sam voor de leuke, ontroerende en spannende verhalen.
De foto's vind ik prachtig en ook leuk om te zien hoe de mensen eruit zien waarover je schrijft.
Vanuit een herfstachtig Nederland wens ik jou een goede terugreis toe.
Je moeder staat je met een lekkere warme winterjas op te wachten.
Ik kom binnenkort even aan waaien om jou een welkomsknuffel te geven.
Dag Sam, tot gauw.
-
12 Oktober 2014 - 23:47
Dorine:
Wat een mooie blog weer. Ik wens je een fijne reis terug naar Twello en we spreken elkaar vast snel een keer. Ik ga je blogs missen -
13 Oktober 2014 - 01:43
Paula:
Ik wens jou een veilige vlucht terug en een welkom thuis xxxxx -
13 Oktober 2014 - 08:58
Annet:
Hoi Samantha, wat zijn die 6 weken om gevlogen. Ik heb genoten van je avonturen, wat kun je toch de dingen die je beleeft mooi en ontroerend beschrijven. Ik ga je blogs missen.
Je zult inmiddels al in het vliegtuig zitten op weg naar huis.
Ik heb grote bewondering voor de manier waarop jij met de dingen die op je pad kwamen bent om gegaan, zoals het regelen van de rolstoel, en dat je je niet uit het veld liet slaan en voet bij stuk hield om er persoonlijk bij te zijn en er op toe te zien dat alles goed terecht kwam. Respect!
En ik hoop ook dat ik de vele andere avonturen van je mag horen mocht je een keer bij Opa op de koffie zijn op zaterdagmorgen.
Voor nu wens ik je een goede en veilige reis terug naar huis!
Groetjes en tot gauw van de Slinkmanski Clan -
15 Oktober 2014 - 19:40
Betsie Van Der Liende:
Hoi Samantha. Je bent inmiddels weer thuis, maar ik wil je toch nog even zeggen dat ik heb genoten van al jouw blogs. Je hebt ze ontzettend leuk geschreven, ik zag het allemaal helemaal voor me. Knap hoe je je staande hebt gehouden alleen, en toch ook weer niet met alle andere vrijwilligers om je heen. Ontzettend veel meegemaakt en ik denk inderdaad dat je dit nooit meer zult vergeten. Een druppel op de gloeiende plaat, maar toch, je hebt een geweldig goede bijdrage geleverd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
