update rolstoel & belevenissen Hanoi

Hello Everybody!!

Na een hoop frustraties weet ik eindelijk meer over de nieuwe rolstoel..
Echter schijnt het voor de organisatie hier nogal moeilijk te zijn om me op de hoogte te houden van wat ze doen!

Dus heb ik zelf begin van de week maar weer gevraagd hoe ver ze er mee waren...
Kreeg antwoord terug dat ze de directeur hadden gesproken, en het kwam erop neer dat hij wel een nieuwe kon kopen voor de jongen, en dat ik het geld dan wel kon geven!

Tja zo werkt het niet dacht ik... Ten eerste vertrouw ik er niet zo maar op dat die directeur daar het geld echt voor gebruikt, en ten 2de moet de stoel toch wel aan een aantal eisen voldoen!

Dus ik stuurde terug dat ik eerst foto's wou zien van de stoel voor ik ook maar geld zou geven.. En vertelde dat ik wel eisen had voor de stoel.
Kreeg terug dat de directeur had gezegd dat het dezelfde stoel zou worden als ik veel gezien had in Thuy An. Maar dan gloednieuw. Dat ze wel om foto's kon vragen.. maar aan de reactie kon ik opmerken dat dat tocb allemaal wel erg ingewikkeld zou worden!!

Dus.... Nogmaals bericht terug gedaan, met de vraag of ze die avond me wou bezoeken in het huis zodat ik kon laten zien aan de hand van de foto's van de jongen wat de eisen waren voor de nieuwe stoel.

Anh zocht me dus die avond op in het huis, en had ineens weer meer nieuws. Ze had de directeur gesproken en die had verteld dat de arts was wezen kijken naar de jongen. En dat de arts zich bezig ging houden met welke stoel het moest worden... Dus wat betreft mijn eisen zou het allemaal goed komen, en ik hoefde me niet druk te maken. Verder beloofde ze me dat ik een bewijs van aankoop zou krijgen, zodat ik kon zien hoeveel het gekost had. En ik zou volgende week naar thuy An kunnen (krijg dan vrij van het werk) om de jongen in zijn nieuwe stoel te bewonderen en het geld persoonlijk te brengen...

Stuurde vrijdag een bericht met de vraag of het wel verstandig was dat ik alleen zou gaan !! ze spreken daar ten slotte geen woord engels.. Dus dat zag ik allemaal niet zo zitten. Kreeg terug dat ze zouden kijken of Viet (van de organisatie) met me mee kon. En dat ik maar moest zeggen welke dag ik wou gaan....

Bedacht me hierna dat ik ook niet alleen met Viet wou gaan. Viet was de persoon wie met me mee was de eerste 2dagen van mijn verblijf in Thuy An... en de persoon die me later bezocht omdat ik daar niet happy was. Echter heb ik me een groot deel van die tijd niet echt op me gemak gevoeld bij Viet, en had ik vooral het idee dat hij niet begreep hoe ik me werkelijk voelde... En ik ben niet de enige, ook andere huisgenootjes vinden hem maar vreemd.

Maarja wat nu ?! ik moest en zou de stoel persoonlijk komen bekijken, dus bedacht me dat ik gewoon een huisgenootje mee ging vragen :)
En al snel stond Tania (uit mexico) Vooraan de rij, en wou dol graag met me mee !! Dus ik was helemaal happy :)

Op zich allemaal goed nieuws, maar ik ben pas gelukkig als ik werkelijk gezien heb dat de jongen in een goede stoel zit ! Eerst zien, dan geloven...

Baal ontzettend van de manier waarop het is gegaan, Het was voor mij echt niet mogelijk om het zelf te regelen, dus de enige optie die ik had was de organisatie.. Maar kan nou niet bepaald zeggen dat hun nou zo hun best gedaan hebben. Heb ze constant achter de broek aan moeten zitten, en kreeg constant een compleet ander verhaal te horen als ik vroeg hoe ver ze er mee waren. Wat erg frustrerend werkt als je zo graag iets wilt doen, voor een jongen die hier zelf niet toe in staat is..

Tot zo ver staat gepland dat ik dinsdag Thuy An ga bezoeken... al is dat nog niet zeker. Want ook nu schijnt het weer erg lastig te zijn om mij bevestiging te geven! Anh moest Viet vragen of hij dinsdag kan... Lijkt mij een paar minuten werk.. (bellen/smsen/ en misschien zaten ze wel gewoon samen op kantoor !!) Maar wacht nu al bijna een dag op antwoord of meneer kan ja of nee... Dus wie weet veranderen de plannen weer..

1 ding is zeker en dat is dat ik mijn hart vast hou wanneer ik Thuy An bezoek! Want echt vertrouwen heb ik er niet meer in... Maar ik hoop dat mijn gevoel dit keer fout zit, en ik dit project met een goed gevoel kan afsluiten... tot die tijd blijf ik de organisatie gewoon achter de broek aan zitten!!!

Hoe het gaat op het werk ? Goed !! :)
Ik geniet enorm van de kindjes om me heen, en ga er met plezier naar toe. Het is niet waarvoor ik kwam, en compleet anders dan de verwachtingen die ik had voor ik hierheen kwam... Maarja soms lopen dingen nu eenmaal anders dan verwacht!

Wel moet ik zeggen dat het niet voelt als vrijwilligerswerk, het is leuk, maar echt het gevoel dat je wat toevoegt... nee dat heb ik niet. De leraressen zijn lief en doen meer dan hun best voor deze kinderen maar kunnen het zonder vrijwilligers ook prima af. Tuurlijk is het anders dan in Nederland, maar gezien de cultuur en de mogelijkheden hier, hebben deze kinderen het zeker niet slecht in Tue Tam School...

Het enige wat ik toevoeg is dat de kinderen een extra persoon hebben waarvan ze aandacht krijgen, Waar ze dan wel weer heeel blij mee zijn!

Het is soms lastig te bevatten... Mijn eerste project, Thuy An.. Ja daar hebben de kinderen het echt slecht, en had moeten voelen als echt vrijwilligerswerk in de zin van dingen ten goede kunnen veranderen en wat toevoegen... Maar de situatie veranderen was daar niet mogelijk. waardoor je je alleen maar machteloos voelt. Mijn 2de project, hebben de kinderen het voor de begrippen van hier goed... Maar tegelijkertijd voelt het niet alsof je echt wat toevoegt, en is het zeker niet waarvoor ik hier kwam.

Misschien had ik te grote verwachtingen en ideeën voordat ik hier kwam, maar aan de andere kant zijn er maar weinig mensen in het huis hier, die nu het werk doen waarvoor ze kwamen.. en waarvan de verwachtingen kloppen, en bijna niemand voelt zich echt een vrijwilliger die wat toevoegt !

Sophie en Nikki staan de hele dag te kijken aan een operatie tafel in het ziekenhuis... (erg gaaaf !! maar aangezien ze hier geen kaas van gegeten hebben voegen hun ook niks toe... )

Simone werkt op een kantoor waar ze reclame folders ect. maken... Maar in plaats van werken, is ze meer in de winkel te vinden, omdat een collega toch echt weer een nieuw jurkje nodig heeft !! En tja nee zeggen tegen shoppen dat bestaat niet voor simone ! haha

Sarah is fysiotherapeut van beroep en werk hier in het ziekenhuis... echter doet zij hier niet meer dan alleen massages geven, En als ze andere ideeën heeft om met een patiënt te doen word dit afgeslagen door het personeel..

En Tania assisteert de leraren op een school en haar rol is te helpen met het geven van Engelse lessen.. Maar ook zij voelt zich erg onnodig. De kinderen in haar school spreken namelijk al perfect Engels. En daarbij moet ze ieder uur van klas switchen, en ook van leraar die ze moet helpen... De school is echter zo groot dat ze constant onbekende kinderen en leraren voor zich heeft staan. En een band opbouwen met mensen zit er dus niet in.

Wat misschien ook wel wat zegt is dat 9 van de 10 vrijwilligers hier veranderd van project... met allemaal dezelfde redenen. Dat het project toch echt wel even anders is dan in verwacht, het niet zinvol voelen, niks kunnen doen op het project... ect. !

Maar echt een lampje gaat er bij de mensen van de organisatie hier in Vietnam niet branden! En inmiddels zijn we er ook wel achter dat de mensen van kantoor van elkaar niet weten hoe of wat.. Ze houden elkaar in ieder geval niet op de hoogte over hoe het met ons allen gaat en wat er zoal gaande is in de huizen... wat ook al zorgt voor de nodige frustraties bij de vrijwilligers!

Projects abroad is top !(de hele aanmelding en voorbereiding was echt niks op aan te merken en super !!) Maar het personeel Vietnam... ? die moeten eens wakker geschud worden!!

Ondanks die niet zo geweldige begeleiding vanuit de organisatie, geniet ik nog steeds met volle teugen van alles hier! en ik beleef ik nog steeds het ene avontuur na het andere... (zal er even een paar opsommen)

Zo hadden we laatst een taxi chauffeur die dacht dat wij wel dom genoeg waren om in zijn praktijken te trappen!
Na een avondje in het oude gedeelte van Hanoi, waar we helaas afscheid moesten nemen van ons lieve huisgenootje Nikki.. Na allemaal gejankt te hebben (jaja dat heb je met een hele groep meiden... als er 1 begint, volgt de rest automatisch!) en Nikki vele knuffels gegeven te hebben stapten we in een taxi..

Normaal betalen we zo rond de 50.000 / 60.000 dong voor de ritten tussen ons huis en het oude gedeelte van Hanoi..
Nadat we druk aan de klets waren over hoe erg we Nikki gingen missen, viel Simone ineens op dat de teller van de taxi maar liefst al op 230.000 dong stond en met de sec. omhoog vloog !! (normaal veranderd de meter 1x in de paar minuten...) en hadden dus meteen door dat hier iets niet helemaal pluis was.. en begonnen dan ook met zijn alle te roepen (in vietnamees en engels) dat we dat toch echt niet gingen betalen, en wezen boos met onze vingers naar de meter en taxichauffeur die eerste instantie net deed alsof hij doof was..
waren inmiddels in de buurt van het huis, maar besloten de taxi stop te zetten aan de grote weg, en niet in de steeg voor ons huis..
De gehele tijd riepen we dat het niet normaal was, en dat de meter niet deugde.. De chauffeur wist maar al te goed dat hij fout zat en dat hij niet op kon tegen 5 meiden.. En riep 100.000 ? 100.000? Maar ook daar gingen we niet mee akkoord..
Ik had de deur van de taxi meteen open gedaan zodra we stil stonden.. (dan kon meneer de chauffeur ons in ieder geval niet op sluiten..)
en lieten hem 60.000 zien... die hij na even tegen stribbelen toch maar aan pakte !
Helaas voor de taxi chauffeur zijn wij nu eenmaal geen onwetende toeristen die na een avondje stappen dronken naar huis willen! hihi

ook moest ik dinsdag op mijn werk wel weer erg lachen, ik stond te wachten op mijn chauffeur toen de directrice naar me toe kwam en vroeg : Eumm iedereen hier wil toch wel graag weten waarom jij en Ida van die broeken dragen ! (de dunnere wijde broeken die je hier veel kunt kopen)
En probeerde uit te leggen dat dit gewoon fijn zat en het niet zo warm was ! en in mijn geval ook nog beschermde tegen de zon..
de directrice moest lachen en zei dat zo'n mooie meid als ik dat helemaal niet moest dragen want dat was niet mooi !! haha... Ze begon over dat ik een jurk aan moest doen, toen ik zei dat dat helemaal niet handig was als je werkt met kinderen.. zei ze dat dit geeen probleem was ! en vroeg of ik toch echt de volgende dag een jurk aan wou doen..
Dus tja, (je baas moet je toch te vriend houden ... haha) beloofde dat ik dat zou doen! en dus zei ze me dat ik dan vast heeeel mooi zou zijn!

Dus beloofd is beloofd en de volgende ochtend ging ik dan ook in mijn jurk naar het werk! Nou en dat viel in de smaak!! Meteen moest ik uiteraard weer op de foto, dus daar stemde ik dan maar weer mee in.. haha

Echter was het alles behalve handig, dus in mijn pauze die ik heb hier in het huis, heb ik me lekker weer omgekleed in mijn ''niet zo mooie'' outfit.. En iedereen moest lachen toen ik na mijn pauze weer aan kwam op het werk, Tja sorry lieve Vietnamese collega's, Werken in een jurk is niet voor mij weg gelegd !

een tijdje geleden tijdens 1 van onze shop sessies in het oude gedeelte van Hanoi, kwamen we een winkeltje tegen met tassen, portemonnees ect. 1 van ons liep daar naar binnen en de rest volgde .. bij ieder ding wat we vast pakte werd even verteld dat het echt leer was, en vervolgens wat de prijs was... We zagen al grote krokodillen aan de muur hangen, dus dat veel van de producten gemaakt waren van krokodillen leer verbaasde mij dan ook niks ! (was trouwens ook wel te zien dat het niet van een koe gemaakt was !!) Ik vond het eigenlijk maar niks, maargoed in de winkel was airco, wat wel even prettig was :) haha.. Sophie pakte een klein portemonneetje op en was die uitgebreid aan het bekijken.. De vrouw van de winkel vertelde vol trots : Baby krokodil, Baby krokodil !! Moest ontzettend lachen toen Sophie niet wist hoe snel ze de portemonnee terug moest leggen, en de grote vraagtekens boven haar hoofd af te lezen waren... Baby krokodil??? Dat ging toch net even te ver !

En zoals hier boven al beschreven staat hebben we dinsdag helaas afscheid moeten nemen van Nikki... Nikki was vanaf dag 1 mijn kamer genootje, wat ontzettend gezellig was ! Het klinkt misschien gek, maar we zijn hier in het huis echt een soort familie, door de speciale tijd die je samen mee maakt.. De band is anders dan een vriendschap in je eigen land, maar ondanks de korte tijd voelt het heel hecht, en het was dan ook niet makkelijk voor ons allen om Nikki gedag te zeggen... Je kunt optimistisch doen, maar ergens weet je dat je elkaar nooit meer ziet, en wat is dat een vreemd gevoel ! Ook dat het bed naast me nu leeg is kan ik nog niet echt aan wennen... En ik moet er ook nog niet aan denken dat ik volgende week de gene ben die vertrekt !!

Muziekfestival in Hanoi :) Simone had op haar werkt gehoord dat er een muziek festival zou zijn in hanoi, dus vertelde dit maar al te enthousiast toen ze terug kwam van het werk. We besloten dan ook met zijn alle het muziek festival te bezoeken, ondanks dat we alleen het adres hadden en niet meer wisten dan dat... (dus dat zo geheid weer een avontuur worden haha)

Eenmaal aangekomen moesten we natuurlijk eerst de plek vinden waar we de kaarten konden kopen, er kwamen al een hoop mensen op ons afgestormd met een heel stapeltje kaarten in de hand die ze wouden verkopen. Maar echt vertrouwen in de echtheid van deze kaarten hadden we niet, dus we zochten dan ook gewoon door. Na een tijdje zoeken in de drukte hadden we een tafeltje gevonden, wat leek op de ticket service. Dus hebben hier onze kaarten gehaald! voor zo'n 80.000 dong (nog geen 3 euro) hadden we onze kaarten :)

Dus op naar de ingang!! achter de ingang (het terrein was afgezet met hekken waar je niet doorheen kon kijken) Zagen we dat het een gigantisch podium was, en het grasveld ervoor was ook niet bepaald klein. Er was al een optreden bezig wat goed aan te horen was, (later bleek dit een band uit engeland te zijn) en ploften dan ook neer op het gras.

als je puur naar het podium keek, en luisterde naar de muziek, had het net zo goed in Nederland kunnen wezen... pas zodra je om je heen keek en alleen maar zwarte koppies zag, besefte je dat je verder van huis was! We hadden het allemaal wel naar ons zin, en vonden het een goede beslissing om dit te bezoeken. De eerste band was na een tijdje afgelopen, en dus was het even stil.. aangezien de volgende band zich gereed moest maken.. Vol spanning zaten we te wachten op wat voor band er nu zou komen. We konden ten slotte nergens informatie vinden over het programma..

voordat band nummer 2 begonnen was stroomde het grasveld uit het niets ineens vol met allemaal vietnamezen!! en voordat we het wisten stonden we geplet tussen al deze mensen en konden we geen kant meer op. gezien de ik denk wel paar duizend mensen, moest de volgende band toch wel goed wezen ?? En wachte vol spanning af...

Niet veel later kwamen er een hele groep Vietnamese jonge jongens het podium op, en nog geen 10 sec later knalde er keiharde metal muziek over het grasveld!! Ze hebben hier volgensmij geen limiet in decibellen, dus het voelde dan ook even alsof me oren van me hoof zouden vliegen.. de band vloog springend over het podium met al hun electrische gitaren, terwijl ze vol energie op hun gitaren ramden en door de microfoon gilde.

Eum tja.. we keken elkaar aan en schoten keihard in de lach. In een metal concert belanden tussen alle dol enthousiaste vietnamzen, kon ook alleen ons weer overkomen, en deden dan ook niks anders dan heel hard lachen. Maar ergens had ik het niet zo erg gevonden als ik er even van door kon glippen. Want dat letterlijke gegil (op een ontzettend hoge toonhoogte!!!) en het scherpe geluid van die gitaren vonden mijn oren en ook mijn hoofd wat minder prettig. Maarja het was ook wel weer een belevenis opzich. En alle vietnamzen om ons heen gingen compleet uit hun dak, dus ergens moesten ze toch wel goed wezen? !

voordeel van een concert in vietnam!! Ik kon voor het eerst in mijn leven over zo'n 90% van de mensen heen kijken :) :) hahaha... Toen de band ook wat meer ging ''zingen'' in plaats van alleen gillen, waren alle zwarte koppies om me heen aan het mee zingen, dus wij dachten.. Dat kunnen wij ook!! dus schreeuwden dan ook zo maar wat mee, zonder te weten wat ze nou eigenlijk zeiden.. (want tja vietnamees ga ik echt nooit leren!!)

Na ruim een uur geplet te hebben gestaan tussen de springende en zwetende vietnamezen, was ik blij dat mijn hoofd en oren even rust hadden en de band ophield. Veel mensen liepen hierna ook weer verder naar achter dus hadden weer wat meer ruimte om te bewegen wat ook niet verkeerd was...

De band die hierna kwam, was weer uit engeland en was meer jazz achtige muziek. Tijdens dit optreden kwam er ineens een groepje blanke mensen naast ons zitten, en waren allemaal rond onze leeftijd. (op het hele terrein waren echt niet veel blanke mensen te vinden trouwens !!) Sophie raakte aan de klets met deze mensen en riep op een gegeven moment : Dit meisje komt ook uit nederland !!! dus dat meisje kwam uitteraard naar me toe... En het was zelfs even lastig om mijn eigen taal te moeten spreken, als je dit niet verwacht. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en vertelde haar dat ik tussen Apeldoorn en Deventer woonde (zeg nooit meteen twello want dat weet toch nooit iemand...) Ze zei enthousiast dat ze dat wel wist ! Dus ik dacht misschien weet ze Twello dan ook wel, en vertelde dit.. Haar antwoord ? : Hey dat meisje (terwijl ze iemand aanwees) Komt ook uit Twello!!!! het meisje keek op en kwam naar ons toe.. We keken elkaar aan en begonnen ten eerste heel hard te lachen waarna we wel 10x bij elkaar checkte of we het wel over het zelfde dorp hadden en niet hengelo of iets wat er wat betreft uitspraak op leek... (de band speelde dus moesten wat meer schreeuwen om elkaar te verstaan) en konden dan ook niet geloven dat we iemand uit twello voor onze neus hadden staan! Maar het bleek toch echt wel zo te zijn. Nog steeds erg vreemd... In vietnam in Hanoi, iemand uit twello ontmoeten op een muziekfestival, buiten het vakantie seizoen om ?!... Vreemd !!

Ik ben hier de hele 5 weken niet eens een nederlander tegen gekomen, laat staan iemand uit mijn eigen dorp.
Al met al was het muziek fesitval weer een hele belevenis :)

Ik kan inmiddels ik denk zo'n 10 /15 woordjes vietnamees, Maar gelukkig gaat het engels me beter af! Heb geen problemen meer met het engels en het verstaan en praten gaat me makkelijk af. En heb een hoop bijgeleerd in deze 5 weken! en kan jullie vertellen dat ik ook al een week of 3 in het engels denk!! Erg vreemd om te merken dat je alles wat je denkt in het engels doet, maar dit gaat gewoon automatisch. En kan ook al engels praten en nederlans typen tegelijk! haha

Zo dit was weer een update over wat hier zoal gebeurt... (het is lang niet alles wat ik hier mee maak, het is helaas niet mogelijk jullie alles te vertellen, puur vanwege tijdgebrek) maar ik doe mijn best om jullie zoveel mogelijk te vertellen!

Heb gisteren een dag trip gehad naar de parfum pagoda.. en vandaag word een dagje Hanoi! De belevenissen van dit weekend hoop ik zo snel mogelijk te kunnen schrijven.

Byebye en tot de volgende blog !