Weekend 4 : Sapa.. <3

Hoi lieve volgers van mijn blog !

Nogmaals weer bedankt voor alle reacties.. :)

Heb jullie weer ontzettend veel te vertellen, dus bereid je maar voor .. haha
Ik heb inmiddels ondanks van behoorlijke verkoudheid en de ooginfectie een geweldig weekend achter de rug!
Maar eerst : De ooginfectie neemt gelukkig af!! Het is nog aanwezig, maar dat is alleen nog te zien door mijn wat rode oog, Maar last heb ik er niet meer van. Mijn verkoudheid ? ja die heb ik nog steeds en zal nog wel even duren voor ik daar af ben.. Maarja dat is niet zo erg!

Vrijdag avond was het dan zo ver, de trip naar Sapa. Een trip waar ik me al een tijdje op verheugde, en ik dus hoe dan ook heen wou... Dus met ooginfectie en verkoudheid of niet... Vrijdag avond om 6 uur verlieten Sarah, Tania en ik bepakt en bezakt het huis.

Echter begon onze trip al weer lekker, We stonden aan de grote drukke weg vlak bij ons huis op zoek naar een taxi die ons naar de plek van de bus kon brengen.. toen we eindelijk een taxi hadden die voor ons stopten stapten we in. de taxi begon net te rijden toen Sarah merkte dat ze 1 schoen verloren was... (Ze had sandalen aan, maar ze had wandel schoenen achter op haar tas geknoopt, waarvan ze er ineens nog maar 1 had..) Dus ze gooide zonder er ook maar bij na te denken de deur van de auto weer open, aangezien ze dacht dat ze de schoen verloren was bij het instappen in de taxi... Na het open gooien van de deur klonk er direct een heel concert aan toeterende scooters en auto's en met het geschreeuw van de taxi chauffeur er door heen was het feest compleet... Sarah riep in paniek : My Shoes, My shoes.. En de taxi chauffeur probeerde in alle macht Sarah de deur te laten sluiten, terwijl het andere verkeer wanhopig probeerde de open staande deur van de rijdende taxi te ontwijken..
Tania en ik ? Wij lagen plat op de achterbank van lachen en kwamen niet meer bij..
Sarah begreep op een gegeven moment dat het niet zo'n slimme actie was om de deur open te gooien op een drukken weg tijdens spitsuur... dus sloot na nog meer geroep en de blik van de taxi chauffeur toch maar de deur.. Maarja .. weg schoen dachten we!
Ook Sarah kwam inmiddels niet meer bij van het lachen, en ergens moest de taxi chauffeur toch ook wel lachen om dit tafereel...
Sarah besloot uiteindelijk Nikki te bellen die thuis was om te vragen of zij misschien haar schoen kon zoeken..
Nikki begreep er geen bal van, aangezien Sarah amper normaal kon praten tussen het lachen door.. Maar uiteindelijk bleek dat Sarah haar schoen maar een paar meter van onze voordeur was verloren! Dit weekend moest Sarah dus maar liefst 1 schoen mee zeulen achter op haar tas, wat de nodige vreemde blikken en gelach opleverende dit weekend !
toen we uit de taxi stapte probeerde Sarah zich te verontschuldigen en riep Wanhopig... Xin loi, Xin loi !! en Sarah besloot de taxi chauffeur maar wat meer geld te geven.. Waar de taxi chauffeur ook wel weer om moest lachen...

Toen was het wachten op de bus aangebroken.. Bus was 3 kwartier te laat, maarja aangezien we ons ingesteld hadden op dat die een uur te laat zou komen viel het dan ook wel weer mee !

De bus was echter geen normale bus, maar speciaal gemaakt voor lange nacht ritten... (in ons geval zo'n ongeveer 10/11 uur...
De stoelen kun je vrij plat leggen en je hebt redelijk wat ruimte om je benen te strekken... 2 stoelen boven elkaar en 3 lijnen naast elkaar.
Van de andere vrijwilligers die deze trip al gemaakt hadden , hadden we al begrepen dat ze de toeristen achter in de bus proppen (daar merk je meer van het gehobbel ect.) en de Vietnamese mensen kregen voorrang en mochten voor in de bus..
Nou dit was bij ons wel heel letterlijk...
Helemaal achter in de bus, waren 3 stoelen tegen elkaar aan, en de verdieping er boven ook... Wij lagen echter onder en dit betekende dat we echt in een holletje lagen.. we hadden aan 1 kant een raam en de andere kant was helemaal dicht en boven ons ook...
Hmm het was wat knus, en krap en klein... maargoed we konden in ieder geval al het lekkers uit onze tassen aan elkaar doorgeven xD
Na een ruim 11 uur duurde rit kwamen we 's ochtends rond half 6 compleet gesloopt aan in Sapa... (de rit was nogal hobbelig, en echt goed geslapen hadden we niet in ons konijnenhol...)

We hadden van te voren de Mao gebeld... Mao is een vrouw van de Humong stam die leeft in de bergen van Sapa. 4 andere vrijwilligers hadden haar in Sapa ontmoet en zij had hun het hele weekend haar leven, cultuur en omgeving laten zien. Aangezien hun het een geweldige ervaringen vonden, hadden we Mao gevraagd ook ons rond te leiden.

Er zijn echter veel lokale mensen die je allemaal mee willen nemen zodra je de bus uit stapt. En ik denk de beste manier om sapa te zien. Je kunt een toeristen trip boeken. Maar dan ervaar je lang niet zoveel als met de lokale mensen mee te gaan...

Er waren dan ook meteen veel vrouwen die je aanspraken, en wisten niet wie Mao nou precies was.. Dus zeiden we haar naam een aantal keer. alle vrouwen wisten precies over wie we het hadden en hielpen ons mao te vinden. Ze ontving ons hartelijk, en was erg vrolijk en opgewekt! Veel vrouwen van de lokale berg dorpen spreken basis Engels, wat ze puur geleerd hebben door toeristen hun leven te laten zien. En Zo sprak Mao dus ook wat Engels... Al was het moeilijk om haar te verstaan vanwege haar accent. Maar het was wel te doen. De vrouwen en meisjes uit de bergen dragen allemaal dezelfde soort kleding, zodra ze buitens huis zijn. En het was dan ook mooi gezicht om al die vrouwen bij elkaar te zien in de zelfde soort klederdracht.

Mao probeerde ons te vertellen dat we eerst ergens gingen ontbijten en naar de markt gingen om inkopen te doen voor het avond eten.. Dus Liepen we Sapa in. Sapa zelf is aan de ene kant ontzettend toeristisch met veel hotels ect. en aan de andere kant door de vele vrouwen in klederdracht en de omgeving en lokale marktjes ook weer niet. Al zie je hier wel ontzettend veel toeristen...

We liepen op een gegeven moment wat trappen af naar beneden en kwamen in een zo goed als overdekte (door alle met plastic overdekte kraampjes lokale markt terecht en we keken toch wel onze ogen uit..
Mao vroeg of we kip wouden voor het avond eten en hier stemden we dan ook maar mee in... Afwachtend op welke manier de kip nu weer op ons bordje zou belanden..
We stopten dan ook bij het kraampje met allemaal dode kippen op een tafel... Waar mao tot onze verbazing alleen de kip filet kocht (wat ter plekke van de kip afgesneden werd) Ergens waren we opgelucht dat de kop, poten en organen achter bleven op de markt. Hierna hadden we ons ontbijt bij een lokaal restaurantje op de markt.
Hierna kocht mao nog wat andere ingrediënten en ontmoette we ook de man van Mao, die de boodschappen in handen gedrukt kreeg om met zijn scooter naar huis te brengen..

Uiteraard zouden wij niet met de scooter de bergen in gaan... Nee wij hadden een lange wandel tocht voor de boeg!!
En na het ontbijt verlieten we de ''stad'' Sapa om aan deze wandeltocht te beginnen... Die Sarah op haar sandalen af moest leggen ! haha
Meteen aan het begin van de tocht sloten zich 2 andere vrouwen bij ons aan die ook naar hun huis moesten lopen.
1 van de vrouwen droeg een 5 maanden oude baby op haar rug, Later bleek dat deze vrouw nog maar 20 was en al 3 kinderen had...
Ook mao was nog maar 27 jaar en had al 4 kinderen..
De andere vrouw was volgens mij 22 en had al 2 kinderen..
Tja het werd ons wel meteen duidelijk dat meisjes hier jong trouwen en kinderen krijgen.. En er werd ons verteld dat als je 25 was en geen man had je toch wel een probleem had, aangezien dan geen man je meer wilde.. en je nooit zou trouwen!
De mensen die leven in de bergen hebben ook een andere taal dan Vietnamees.. (niet dat wij het verschil kunnen horen.. maargoed xD) en eigenlijk is het een wereldje op zich. En het gekke was dat we zodra we met de vrouwen aan onze toch begonnen het ook niet meer voelde al Vietnam.

Meteen kregen we het zwaar te voorduren en moesten we een steil pad omhoog lopen de berg op, en het voelde alsof we in de jungle liepen.. Het pad was van zand en los liggende stenen, en we baanden ons een weg door de struiken en planten..
Het was toch wel indruk wekkend om te zien dat ze vrouwen de hele toch liepen op hun rubberen slippertjes en als je naar hun lopen keek.. leek het appeltje eitje..
Maar voor onze Europese beentjes die in tegen stelling tot hun niks gewend zijn, was het na een paar minuten al best zwaar...
En mijn verkoudheid, hoofdpijn ect. en de amper slaap werkte ook niet mee.
Ik had wat moeite met ademen en het zweet stoomde van mijn hoofd. Mao had al gauw door dat ik het zwaar had en stond erop mijn tas te dragen, Uiteraard wou ik haar niet opzadelen met mijn , weer eens veel te zware tas.. Maar voordat ik het wist had ze mijn tas al op de rug en had ik er weinig meer tegen in te brengen. Super lief natuurlijk!!
De toch de berg op via dit smalle jungle padje duurde zo'n 40 min.
Hierna waren we al flink hoog en stopten we even voor een pauze.. Toen we op een vlak stuk van de berg beland waren.
De 5 maanden oude baby (genaamd Huong) kreeg even borst voeding van mams en daarna ook nog even naar de borst van Mao. Dit alles ging zonder schaamte en ze vertelde dan ook dat zolang ze alleen met vrouwen waren de baby's gewoon openlijk de borst kregen.

Na een korte stop vervolgde we onze weg op weg naar het dorpje van Mao... En had inmiddels mijn tas weer overgenomen. De meer dan 6 uur duurde toch hierna ...
Die Ging berg op berg af.. en er volgende een hoop weggetjes waarvan je in Nederland niet eens in je hoofd haalt er te gaan lopen !! We liepen door de bossen, open vlaktes uit kijkend op rijstvelden tussen de bergen, kleine dorpjes, staken riviertjes over door middel van los liggende stenen in het water... liepen over modder padden, weggetjes van alleen maar keien, wegen van alleen zand.. Steile en gevaarlijke weggetjes omhoog en naar beneden..
Eigenlijk alles wat je je maar kan bedenken.. Het was dan ook zeker geen gemakkelijke weg, en we waren dan ook constant bezig met waar je je voeten veilig neer kon zetten, en hadden zo nu en dan even een hand nodig van 1 van de 3 vrouwen.
Echter was het een tocht om nooit meer te vergeten.. De omgeving is onwerkelijk, en onbeschrijfelijk mooi. Mijn knie deed al pijn bij de eerste stap buiten de bus, en werd er zeker niet beter op gedurende de tocht. maar dat kon me maar weinig schelen.
Onderweg leerden we van alles over de cultuur van de deze mensen, en waren we constant onder de indruk van de omgeving. We passeerde steeds kleine dorpjes van de Humong stam, of van de vele andere stammen die daar in de bergen leven. En het leek alsof die mensen elkaar allemaal kenden..
Onderweg maakten de vrouwen steeds kleine kunst werkjes van de lokale planten die we onderweg tegen kwamen, en kregen deze steeds met een glimlach overhandigt.
Ieder huisje wat we tegen kwamen, leek wel een kleine boerderij en kwamen dan ook een hoop dieren tegen. En bij alle, biggetjes, kuikens, puppy's en klafjes ect. moesten we even stoppen voor een foto :) en dat vonden Mao en de andere 2 vrouwen maar al grappig!

Normaal legde deze vrouwen de toch in 4 uur af... Maarja wij moesten natuurlijk overal foto's van hebben, en zo nu en dan toch echt even zitten, En tja zo hard als hun lopen over al die weggetjes kunnen wij ook niet ! Dus duurde het meer dan 6 uur...

Onderweg stopten we ergens om wat te eten, zodat we met een volle maag er weer tegen aan konden!

Helaas waren ook de knieën van Tania niet bestemd voor deze tocht, en kreeg ze steeds meer moeite om ook maar een stap te zetten. Maarja echt een keus hadden we niet, dus we moesten door. Mao had inmiddels de tas van Tania overgenomen en had een soort kruk gefabriceerd van een lange stok die ze even uit de jungle haalde.. En we onder steunde Tania met het lopen waar nodig.. En zo vervolgde we onze tocht..
Het is echt wonderbaarlijk dat geen van ons gevallen is, want het had zo ontzettend vaak mis kunnen gaan !
Het laatste toen het dorp van Mao eindelijk in zicht was, nam Sarah, Tania op de rug voor het laatste stuk van de deze onbeschrijfelijke tocht..
Blij dat we er eindelijk waren ? Ja dat zeker !! En ook het dorpje van Mao was prachtig om te zien, en een uitzicht om van te dromen..

We hadden bijna het huis bereikt toen Tania merkte dat haar camera foetsie was en raakte lichtelijk in paniek... Tania heeft voor Vietnam rond gereisd door vele Aziatische landen, en ook vrijwilligerswerk gedaan in Thailand. En al haar foto's van deze paar maanden van huis stonden alleen op deze camera !! Ze had de camera nog in haar broek zak toen ze op de rug van Sarah sprong, en vermoede dus ook dat ze het moest zijn verloren in de laatste paar minuten..
De 3 vrouwen gingen direct terug om te zoeken en ook Sarah ging mee, terwijl ik bij Tania bleef , die vanwege haar knieën niet terug kon lopen om te helpen..
Maar echter kwamen de vrouwen terug zonder camera en probeerde ze Tania te troosten.. Inmiddels waren ook vele andere dorp bewoners op de hoogte van wat er gaande was, en probeerde te helpen. maar helaas zonder succes. Wij hadden het vermoede dat iemand de camera moest hebben.. het was maar een paar minuten gelden van het moment van kwijt raken en dat we er achter kwamen. Een ook Mao en de rest had dit vermoeden. Op het moment van verliezen waren we in de buurt bij een huisje waar 2 jongens (van ik denk in de 20) voor hun huis zaten..
Maar die ontkende echter dat ze ook maar iets gezien hadden.

Tania probeerde Mao duidelijk te maken dat het haar niet om de camera ging, maar alleen om de foto's die haar zo dierbaar waren. En vertelde dan ook geld te willen betalen om de camera terug te krijgen.
Ook dit verhaal ging als een vuurtje door het dorp en er werd een hoop gepraat en gebeld met van die nokia telefoontjes .. Maar helaas ook nu zonder succes.. En besloten maar naar het huis van Mao te gaan..

Tania was ontzettend verdrietig en vooral boos op haar zelf dat ze zo stom was geweest de camera in haar broek zak te stoppen... Maar na een uur was er eindelijk goed nieuws !!!
Iemand had haar camera en wou het in ruil voor geld terug geven..
Het bleek idd 1 van de jongens te zijn, die wij al als verdachte hadden. Ze hadden waarschijnlijk even tijd nodig om na te denken of ze de camera hielden of toch voor het geld gingen.. En Tania ging erheen om haar dierbare bezit terug te halen. Ze bood eerst 500.000 dong maar dat vond de jongen niet genoeg, ondanks dat Mao zich er mee bemoeide moest Tania 700.000 dong neer tellen..(zo'n 25 euro )

Niet veel geld, maar het idee dat je geld moet geven om je bezit terug te krijgen aan iemand die hem simpel weg gejat heeft, stond ons allen niet aan. Maarja Tania had geen keus en was dol blij haar bezit terug te hebben !
We begrepen de situatie best, tja ze zijn nu eenmaal arm en hebben weinig, dus dan is het misschien wel logisch dat er mensen zijn die op deze manier misbruik maken van de situatie. En gelukkig was de rest van dorp ontzettend behulpzaam en lief.

Na het verloren Camera tafereel was het al middag en genoten we van de lieve familie van Mao, haar 4 kinderen (in de leeftijd van 1, 6, 8, 10)
en van de 2 andere vrouwen waarvan de kids ook vrolijk rond huppelde in en rondom het huis van Mao. en knuffelde en speelde we ook met de puppy die we Rainbow hadden genoemd :) en bewonderde we het uitzicht...
De Oma van het gezin was ontzettend grappig en lief en probeerde ons hele verhalen te vertellen en grapjes uit te halen, We begrepen geen woord van wat de vrouw zei, Maar dat maakte maar weinig uit! Ze straalde net al de andere mensen warmte en liefde uit... en dan heb je geen taal nodig om je thuis te voelen.
Het huis van Mao was bijna compleet van hout, en we bewonderde dan ook de manier van hoe het in elkaar zat... Ook de meubels waren allemaal van hout en zaten dan ook op iets wat lage bankjes met onze knieën in de onze nek xD haha... Toen Mao door had dat de bank voor ons toch iets wat laag was, haalde ze een iets wat hogere houten bank te voorschijn en gebaarde dat we op die konden gaan zitten...

Mao en de rest deden er alles aan om ons thuis te laten voelen, We vroegen regelmatig of we wat moesten doen, Maar nee, we werden als echte gasten behandeld en hoefden dan ook niks te doen.

Rond een uurtje of 5 zaten we aan ons avond eten, wat zeker niet slecht was. en een uurtje later was het donker...
Ze hadden elektriciteit al viel dit gedurende de avond steeds uit.
ze staken dan gewoon wat kaarsen aan! Moesten echter wel lachen om de manier waarop ze de kaarsen neer zetten...Ze gieten gewoon kaarsen vet op de houten tafel en drukken er vervolgens de kaars erin, en hij staat ! (we zaten ons te bedenken dat wij dat thuis toch echt niet moesten proberen !! haha)

de kinderen hier zijn hier ontzettend vrij en spelen met vuur en messen ten grote van hun complete arm.. ze rennen rond in het dorp, en gaan hun eigen gang. Ook viel ons op dat de oudere kinderen (vanaf 6 ongeveer..) een grote rol overnemen van hun ouders, en nemen regelmatig hun huilende broertje of zusje op sleep touw of proberen het te troosten... En kinderen van amper 6 dragen kleine baby's op hun rug..
Het leek echter niet alsof de kids dit met tegen zin deden, en denk dat het de cultuur is die erg zorgzaam is voor anderen.. In het huis van Mao was het dan ook constant druk met kids waarvan we geen idee hadden waar ze allemaal vandaan kwamen. Maar wij vonden het best gezellig :)

De nacht was prima, en sliepen onder klamboes op de 1ste verdieping van het huis, waar we kwamen d.m.v. een houten ladder.. niet het hele huis had een 1ste verdieping dus vanaf onze slaapplek konden we in de woonkamer kijken.
We sliepen op de houten planken met een deken onder en boven ons.
Het bed was natuurlijk weer harder dan we tot nu toe gewend waren. Maar we waren wel zo compleet gesloopt dat ons dat maar weinig kon schelen, en sliepen dan ook snel..
Ik werd 's nachts af en toe wakker van een fladderende kip die volgensmij nog geen meter naast me was...(al kon ik hem in het donker niet zien..) en om 4 uur was het al flinke drukte in het huis van Mao!! Werd wakker van alle geluiden en dacht dat het dus ochtend was.. maar toen bleek dat het pas 4 uur was, heb ik me nog maar even om gedraaid !!
Uiteindelijk stonden ook wij naast ons bed, al was het voor ons een uurtje of 6 haha...

We werden door iedereen vrolijk begroet en Mao ging meteen weer in de weer om voor ons koffie en thee te serveren buiten zodat we van het uitzicht konden genieten.. Die nu een stuk helderder was dan de dag ervoor.. Ook was de temperatuur een flink stuk hoger !!

Aangezien Tania en ik met onze knieën zaten had Mao besloten alleen vandaag naar de waterval te lopen (zo'n uur lopen vanaf haar huis) En vanaf daar met de scooter terug te rijden naar Sapa... Dit leek ons een goed idee..
De Tocht van de dag ervoor was een ervaring om nooit te vergeten en alle pijn meer dan waard... Maar in staat om nogmaals zo'n tocht af te leggen waren we helaas niet..

Dus na het geweldige ontbijt,, (waar ik helaas weinig van geproefd hebt.. aangezien ik met mijn verkoudheid geen smaak had op dat moment) vertrokken we richting de waterval.. Mao was echter alleen met een hoop kinderen, maar oma zou in een paar minuten terug komen en dus kreeg het oudste kind (van 10) de leiding over de jongste.
Voordat we vertrokken zag ik een aantal van de kinderen spelen met de 3 knuffel aapjes die ik aan mijn tas had zitten.. (had ze er in Nederland aangemaakt omdat ik dat gewoon leuk vond) En besloot direct ze er dan ook maar af te halen en ze aan de kinderen te geven.. De blikken in de ogen van de kids en lach op hun gezicht was goud waard, en was blij dat de aapjes een onverwachte goede bestemming hadden gekregen.
En de jongste van Mao, Pitjuw (zo spreek je het iig uit xD) van een jaar oud, wou zijn aapje dan ook niet meer los laten!

Na een half uur lopen, had Tania het weer erg moeilijk met haar knieën en de zon brandde ontzettend op onze huid.. dus besloten Tania en ik te wachten bij een plek met kraampjes waar je wat kon eten en drinken, en liepen Sarah en Mao verder naar de waterval..
Toen ze terug waren namen we motortaxi's terug naar Sapa...
De weg was redelijk... al zaten er behoorlijk wat gaten in de weg en waren sommige stukken weg alleen maar los liggende keien.. en zo nu en dan stroomde er een waterval over de weg.
Ik vind achter op een motortaxi zitten geweldig, dus verheugde me op de weg terug naar Sapa.. (uiteraard een andere weg dan we de dag ervoor gelopen hadden ) maar dat feestje was voor mij snel over.
De chauffeur die ik had kon ik wel een klap verkopen.. Die maniak reed met meer dan 50 kilometer per uur over de gaten in de weg en de los liggende stenen, en was echt even doodsbang.. Ik moest me met 2 handen vastklemmen aan de beugel achterop de scooter, maar vloog constant en halve meter in de lucht als die gek weer over een gat in de weg reed... ik was doodsbang met de scooter onder uit te gaan, wat zou betekenden dat ik geen vel meer over zou hebben...
Het uitzicht vanaf de weg die we reden was weer prachtig alleen kon ik hier niet van genieten..
Probeerde me maar te bedenken dat die vent hier iedere rijd en weet wat hij doet, maar wat ik ook probeerde die gedachte kon me niet overtuigen.. en hield mijn hart vast.
Het feit dat ik de andere meiden en Mao op de andere scooters niet meer zag maakte me ook flink bang, en raakte lichtelijk in paniek..
Die Chauffeur van mij keek regelmatig achterom, maar in plaats van gas terug te nemen omdat hij de rest niet zag, ging hij alleen maar harder rijden...wat ik erg vreemd vond.. En mijn gedachten gingen van links naar rechts.. en iedere seconde raakte ik meer in paniek.
Iedere keer wanneer ik een gat of een stuk weg met los liggende keien zag aankomen... of het vele water wat zo nu en dan over de weg stroomde of een bocht waarvan je niet wist wat daarna kwam.. hield ik mijn adem in... en klemde me nog harder vast dan ik al deed..
Ik was er heilig van overtuigd dat wanneer de scooter onderuit zou gaan ik het niet zou overleven...als het niet was van de klap, of mijn verwondingen, dan was het wel om dat ik het ravijn in rolde...
Net toen me de paniek en angst te veel werd, nam meneer gas terug en wees naar een plek waar je foto's kan maken van het uitzicht..
Ik wou die vent alleen maar een klap verkopen en wist dan ook niet hoe snel ik van die scooter af moest en even uit de buurt moest bij die man...
na zo'n 10 minuten arriveerde Sarah en Tania pas, (terwijl we tegelijk vertrokken waren) en dat bewees voor mij echt dat die chauffeur niet spoorde...

Was een beetje overstuur en deed mijn verhaal aan de 2 meiden, die zich al af vroegen waar ik was aangezien ze me al snel niet meer zagen. Toen ook Mao arriveerde achter op de scooter met haar man.. riep ik haar snel bij me en probeerde duidelijk te maken dat die chauffeur langzaam moest gaan rijden en dat ik echt bang was. Mao gaf de boodschap door. Na wat foto's stampte ik met trillende beentjes weer bij mijn oo zo geweldige chauffeur achterop.. de eerste paar minuten hield die zich keurig aan mijn boodschap.. maar al snel had ik het idee dat hij maar al te graag uit het zicht van de rest wou rijden, en gooide die het gas er weer op...Hij remde gelukkig iets meer af voor gevaarlijke punten, maar dat was het dan ook wel. Ik had geluk dat de weg wel een stuk beter was, maar de angst zat nog steeds hoog.. En was maar al te blij dat we na een tijdje Sapa hadden bereikt en ik van die scooter af kon!!!

In Sapa namen we afscheid van Mao, Na flink wat knuffels en honderd bedankjes, hebben we haar uiteraard betaald.

We hadden nog wat uren over die we hebben besteed aan rond neuzen in de winkeltjes, wat eten, de andere 2 meiden gingen nog even voor een voet massage, en uiteindelijk zochten we de weg terug naar de plek waar de bus zou vertrekken...

We hadden de dag ervoor al wat souvenirs gekocht van de familie en vrienden van Mao. Ze maken hier veel armbandjes, tassen sieraden ect. en het is allemaal handgemaakt. Deze dingen kun je vrijwel overal kopen, maar nu we het rechtstreeks van de makers gekocht hebben, weten we ook zeker dat het geld naar hun gaat, en dat voelt 10x beter...

De terug reis was vele malen beter en hadden nu een plek voor in de bus in 1 van de 3 rijen met single stoelen... En vanmorgen (maandag) waren we dan ook om half 4 weer terug van onze trip naar Sapa...

Deze trip, was er 1 om nooit te vergeten... Het is eigenlijk te mooi om woorden aan te geven. Je weet dat Mao net als vele andere je rondleid in haar leven omdat het geld opbrengt wat ze hard nodig hebben, Maar de ontzettende vriendelijkheid, liefde, vrolijkheid, gastvrijheid en medeleven wat deze mensen tonen.. is echt !
En daar zouden vele mensen nog veel van kunnen leren...
We hebben Mao en haar familie in ons hart gesloten, wetende ze nooit meer terug te zien...
Met veel respect voor deze mensen stapten we dan ook in de bus.. Deze mensen lopen soms dagelijks deze tochten die wij maar 1 keer gedaan hebben.. Achteraf zeiden ze dat het 15 km. was.. maar ik denk dat dat hemelsbreed is en alle extra meters omdat je berg op berg af loopt niet eens meegeteld is...
Respect voor hun manier van leven, Weinig hebben, ver van de bewoonde wereld, maar toch ontzettend gelukkig zijn. De manier van hoe hun voor elkaar en voor het dorp zorgen.... Is meer waard dan wat dan ook. En als de wereld zou leven zoals hun doen, Dan was ieder mens gelukkig..

Bewonderingswaardig.. alles wat we dit weekend gezien hebben!

De foto's ga ik weer zo snel mogelijk proberen te uploaden, Hoe snel het dit keer lukt geen idee ! maar dat zullen jullie wel zien ;)

Weer een ontzettend lange blog volgensmij... Maar uitleggen wat ik mee maakt, kan nu eenmaal niet in weinig woorden.... :)

Heel veel groetjes vanuit Vietnam!